Garai batean motozaleen zigilua ziren tatuajeak, gaur hiru gizabere mota ezberdinetan ikusiko dituzu: lehenengo gizabere tatuatua, «fashion» espeziekoa da, azken modaren jarraitzaile sutsua, alegia. Espezie honetakoak dira tatuatuetatik %80, eta estudiora bosnaka sartzen ikusiko dituzu, bostek ere marrazki bera nahi. Alegia «tribal» estilokoa, modan dagoen marrazki mota, aukeraketan bururik ez nekatzeko sortua. Gainera tatuajea bizkarraldean egiteko erregutuko diote artistari, ez ikusteko moduan, badaezpada, «nazkatzeko arriskua baitago». Kuriosoa da, nazkatzeko arriskua somatzen duen jendeak zein ausarki hartzen duen bizitza osorako marrazki hori soinean eramateko erabakia! Bezeria honen aurrean, tatuatzaileek euren artean arau bat jarri dute: adin txikikoei ez tatuajerik egitea, helduren batekin etorri ezean. Horrez gainera, «Polyester» estudiokoek beste arau bat ezarri diete euren buruari: komertzialkerian ez erortzeko, marrazki bakoitza behin bakarrik egiten dute. Gizabanako bakoitzak bere tatuaje propioa behar baitu, bakarra dena.
Tatuatutakoen beste %20-a «jubilatuen» eta «apasionatuen» espezieak osatzen du. «Jubilatuen» espeziean aurki ditzakegu 60 urteko legionario, militar, marinel eta presoak. Gaztetan, txahalari ipur-masailan marka jartzen zaion bezalaxe hauei ere zigilua jarri zioten, uniformea erantzita ere antzeman zedin zer ziren. «Jubilatuok», bataila zaharren zauriak ezabatu nahian egiten dituzte gaur tatuaje berriak. Horretarako tatuatzaileak lehengo tatuajearen formak aprobetxatuz, beste marrazki politago bat osatzen du. «Apasionatuen» espezieak, berriz, tatuajearen artea azalean bizi du, ez axalean. Denbora luzez pentsatzen dute zein estilotako marrazkia egin eta zein gorputz ataletan tatuatu. Hain da erabaki garrantzitsua eurentzat, ezen kapaz baitira prestigiodun tatuatzaile baten bila espreski AEBetara edo Ingalaterrara joateko, eta horretarako urtebete zain egon behar badute, bada zain egongo dira, baina bitartean beste inork ez die orratzik sartuko.

tatuatzaileen «gremioa». Badira azalean kuadroak egiteko gai diren artistak, eta badira azala kuadro bat eginda uzten dizuten «harakinak» ere. Bi modu baitaude tatuajearen mundura sartzeko; bata, tatuatzaile on baten ondoan ikastea. Beste bidea edonork proba dezake; zuzenean makina erosi (xumeena 120,20 eurotan lor daiteke), eta bizitza osorako markatuta utzi nahi duzunari atakatzea. Larrutik ordaintzen dela jakinda, diru azkarra nahi duenarentzat oso erakargarria bihurtu da merkatu hau. Hain erakargarria, ezen atzerriko tatuatzailerik txarrenak ere Euskal Herrira etortzen baitira, jakinda hona atzo heldu zela tatuajeen kultura, eta beraz, urre meatze oraindik ustiatzeko dagoela. Tatuajearena profesionaltasunez bizi dutenak, berriz, haserre daude oso jendilaje honekin, besteak beste, «harakinen» eskutatik pasatako jendea eurengana etortzen delako gero, txapuza konpontzeko eskatuz. Arazoak bi iturburu ditu. Hasteko eta behin, Euskal Herrian ez dago tatuajearen mundua erregulatzen duen legerik, eta edonork jarri dezake bere txiringitoa higiene baldintzarik gabeko pisu batean. Bestetik, tatuatzaile titulua atera nahi duenak AEBetara joan behar du, eta haientzat «espainolak» garenez, beraz hirugarren munduko zaborra garenez, kosta egiten da euren ikasgunetan sartzea. Baina, Gentyk esan digunez, txarrena ez da profesional gisa hobetzeko duzun zailtasuna, «txarrena da bezeroek inoiz ez dizutela galdetzen ea orratzak behin bakarrik erabiltzen dituzun ere! Bezeroen galdera bakarra da zer diru kostu duen!».

Tatuatzaileek «pribilegioren» bat behar, eta bat behintzat badute: eurek bakarrik izan ditzakete tatuajeak eskuak eta aurpegian. Araua tatuatzaileek jarri dute, besteon hobe beharrez, bai baitakite tatuajeak bistan eramateak eragozpenak sortuko lizkigukeela lana topatzeko orduan, eta baita gizartearen aurrean onespena jasotzerakoan ere.

Estudioan bertan, marrazkien katalogo potolo bat eman digute eskura. Hondartzan bikini artean ikusiko dituzun hamar mila marrazki «tribalez» gain, aukera oso da zabala: marrazki «biomekanikoak» (torloju piezak eta hodiak oroitarazten dituzten formak), marrazki tetrikoak, hizkiak... Japoniarren artea ahaztu gabe, noski, beti kolore bizi eta sinbologiaz betetako irudiekin. Japoniar batentzat ez baita berdin tatuajeko ezkatak gorantz edo beherantz begira jarri, irudi bakoitzak bere esanahia du-eta haien kulturan. Euskal Herrian jendeak estetikoki politak zaizkionak hautatzen ditu gehienetan.«Polyester» estudiokoek, halere, inoiz egin duten tatuajerik arraroena gogoan dute. Bezero bati, familiako zendu baten aurpegia marraztu zioten. Marrazkia mila arrazoirengatik hautatu daiteke, beraz, baina badaezpada tatuatzaileek euren aholkuak entzutea gomendatzen digute.

Marrazkiaren arabera, simetrikoa den edo kurbatua den ikusita, gero ondo pentsatu behar da zein den tokirik egokiena irudi hori luzitzeko. Benetan esanguratsua da gizon eta emakumeek, tatuajea non egin erabakitzeko unean agertzen duten jarrera. Gizonek askotan urrutitik ikusteko moduko tokian jartzen duten bitartean, emakumeek toki ezkutuagoetan jartzen dute. Inoiz ama izateko esperantza dutenek jakin bezate sabelean egiten diren tatuajeak haurdunaldiaren ostean desitxuratuta gelditzeko arriskua dutela. Halere, tatuajea ondo hidratatuz gero eta ukenduekin zainduta, lehengo itxura bera lortu omen dezake.

Hasteko, tatuatu beharreko zonaldea depilatu egiten da. Ondoren marrazkia paper batean inprimatzen da, termokopiatzailea izeneko makinarekin. Papera azal gainean jarrita marrazkiaren kalko bat egiten da, gida bezala balio duena, irudiaren tamaina kontuan hartzeko. Bada beste teknika bat ere, artistikoagoa dena. Inolako kalkorik gabe, zuzenean azalean marrazkia egiten da.

Ondoren orratz txikiak elkarri soldatu, eta makinari lotu dizkio tatuatzaileak. Orratzen kopurua erabakiorra da, kopuruaren arabera sortuko baita marra mota bat ala bestea. Tatuatzeko makina hasi da martxan, motozerraren hotsa atereaz (une honetan zorabiatzen da bezero bat baino gehiago). Makinak, bere orratzak bultza egiten ditu, minutuko 3.500 ziztadako abiaduran. Orratzen bidez tinta azalean sartzen da, hirugarren azal geruzaraino hain zuzen. Orratzak behin erabili eta bota egin behar dira, hiesa eta hepatitis B gaixotasunak saihesteko. Makina, berriz, piezaz pieza dena askatu eta desinfektatu egin du, hau ez baita jolasa.
Tatuajeetan kolore gama guztia erabili daiteke. Bitxiena da, kolore asko azalean bertan lortzen dituztela, alegia oinarrizko koloreak azalean bertan nahasita. Bezeroaren azalaren tonuaren arabera, halako koloreak lortuko dira. Azal oso zurietan koloreek begietan mina egiteko moduko indarra hartzen dute. Azal beltzetan, berriz, oso kolore itzaliak lortzen dira, horregatik gehienetan tatuaje beltzak egiten dituzte. Bitxiena nahi dutenek kolore fluoreszenteak ere erabil ditzateke, baina horiek osagai kimikoak izaten dituztenez, alergiarik diezun jakiteko froga bat egin behar izaten da lehenik.

Tatuajeak gorputzeko atal guztietan egin daitezke, ilean, hortzetan eta azkazaletan ezik. Tatuajea egiteko atalik mingarrienak, azal finena eta nerbiorik gehien duten tokiak dira. Orokorrean, beti ematen du min gehiago tatuajea gorputzaren aurrealdean egiteak, atzealdean baino, atzealdea laztuagoa izaten baitugu. Genitalen kasuan, gizonek min izugarria hartzen omen dute, emakumeek, berriz, ez hainbeste. Aluaren ezpainek azal bigunagoa dute eta horregatik orratzek askotan errebotatu egiten dute, zulatu beharrean. Zakilan, aldiz, azala hain fina izanda, ziztada oso zuzena da. Tatuatzailearen hitzetan, «zakil bat tatuatzea oso heavya da» (hortik pentsa bezeroak zer esango lukeen!). Halere, psikologikoa omen da mina. Askok tatuatzeko makina martxan entzun orduko kordea galtzen du, beste askori orratzak min izpirik ere ez omen dio egiten. Jakiteko, onena probatzea izango da...

Tatuajea jasotzen duenak adina ziztada sentitzen du sarri egiten duenak. Bezeroa zorabiatu egin dela, ez dela geldirik egoten, zigarro bat erre nahi duela... azkenean ordu erdian bukatu zitekeen lana ordu eta erdira luzatzen zaie. Halakorik ez omen dute onartzen AEB eta ezta tatuajearen kultura duten Europako herrialdeetan ere. Bezeroa jasangaitz jartzen denean, utikan bidaltzen dute. Hemengo tatuatzaileak sarri minduta ere sentitzen dira, euren lanak ez duelako esker onik. Euren semea balitz bezala bizi dute tatuaje bakoitza, artea erditzea da eurentzat, eta aldiz bizitza osorako soinean daraman bezero horren kezka bakarrak bi dira: zenbat denbora iraungo duen tatuajea egiteak, eta zenbat ordaindu beharko duen. Irakurle, zure kezka ere horixe bada, horra erantzuna: normalean ez dituzte lau ordu baino luzeagoak diren sesioak egiten, bezeroek ezin dituztelako zortzi ordu jasan, eurek bezala. Prezioa, berriz, orduko 60,10-90,15 euro ingurukoa da.
egin ostean, zaindu. Tatuajea egin osteko hamabost egunetan «Cicatral» izeneko ukendua igurtzi behar da, egunean lau aldiz, orbaintzen laguntzeko. Baina tatuajeari goxatua ematea bakarrik ez, zigorrak saihestea da egin behar dena. Arropa esturik ez da jantzi behar, urratu egiten baitute tatuajea. Eguzkia oso da kaltegarria, eta hondartza bereziki, tatuajearen koloreak apaltzeaz gain areak infekzio larriak sortzen baititu. Horrexegatik Europan maiatzean ez omen da tatuajerik egiten. Euskal Herrian, berriz, kaxkarinak izan gu, eta jendeari maiatzean sartzen omen zaio tatuajea egiteko morboa, zer, eta hondartzan luzitzeko gainera!

Tatuajea kentzeko moduak egon badaude, baina zein diren ikusita, kasik nahiago tatuajearekin segi. Teknika bat da tatuajea ebaki, eta bi aldeetako azal-ertzak jostea. Azken aurkikuntza, berriz, laser bidez kentzea da. Baina diotenez tatuajea egiteak adina edo min gehiago ematen du, eta kostua, berriz, ez da txantxetakoa: 1.202,02 euro azal zentimetroko. Behin eginda alferrik dela damua, zera!