Katoliko apostolikoen sektaren zaleak izan aurretik euskaldunok basoa eta natura gurtu izan dugula inor gutxik zalantzan jartzen du. Ekaingo kobazuloko "katedralean" zaldiak margotu genituen eta landare ugariren erabilera erritualek egundaino bizirik diraute, ia nonahi.

Zuhaitzak metaforatzat jotzea metafora hitza bera baino zaharragoa dela dema egingo nuke. Zuhaitza handia da, errespetua sortzen du, toki harrigarrietan hainbesterainokoa nola hazi eta bizi daitekeen zehatz-mehatz ezin uler dezakegu eta abar. Arkitekto, filosofo, paisajista… jende askok hartu du zuhaitza eraikuntza, gizartea, giza-zientzia eta abarren eredu gisa.
Etxe bioklimatikoak egin nahi ditugu orain. Zuhaitza eredu. Arkitekto batzuentzat eraikuntza zuhaitza da eta bere azalaz hitz egiten dute. Eraikuntzak apopilo asko ditu; zuhaitza mikroekosistema bat dela esan daiteke, apopilo, lagun, bisitari eta abarrekin. Bere hondakinak birziklatu egiten ditu lurrera bueltatuaz. Igogailua ere duela milaka urte asmatu zuen, zuhaitzak, ura eta elikagai kiloak eta kiloak etengabe igo eta jaisten baititu, matxura eta alarma handirik gabe