Sarritan dozena bat lagun besterik ez da hurbiltzen herri bazterretan galdutako aretoetara klasikoren bat ikusteko asmoz. Zineklubak horrelakoak dira, askotan. Gehienetan, ikusleak ez du efektu berezi aurreraturik ikusteko aukerarik, ezta 5.000 milioi pezeta (200 milioi libera) irabazten duen aktore baten antzezpen gogaikarriarekin gozatzeko paradarik. Bai ordea, plano eta sekuentzia bikain ugari, eta agian efektu berezi bakarra, baina bera aparta; Robert Mitchumen buru gainean gauaren iluntasunean bat-batean nabari daitekeen ilargiaren argi distirari... Charles Laughtonek atera zion probetxu.

Stanley Kubrick zuzendari aski ezagunak odisea bat eraiki zuen espazioan, noiz eta 2001. urtean, teknologiaren gailurtzat jo zuen aurtengoa, betaurrekodun tipo hark zerbait ikusten zuen, baina ez nahikoa. Izan ere, kontua bestelakoa da egun, gauzak aldatu dira bai, baina zinemazaleek nahiago dute atzera begiratu, agian Barry Lindonen egileak beste izenburu bat erabili beharko zuen bere filmerako: "2001, Odisea lurrean"?
Diru sarrerak lehentasuna galdu du, zinekluben xedea bestelakoa da. Pelikula zeharo desberdinak ikusteko grinak mugitzen ditu zineklub batetako antolakuntzan aritzen direnak, eta Euskal Herrian ugari dira.
Zinema industriarik gabeko herri honetan zinemazaleek ez dute zazpigarren artea alboratu; alderantzizko fenomenoa gertatu da, zineklubak, denboran zein Hollywoodeko merkatuan galdutako zeluloidezko bitxiak berreskuratzen saiatu dira. Hori da duten lehentasun bakarra.


Euskal Herrian geroz eta zineklub gehiagorekin egiten dugu topo, baztertutako aretoei hautsa kendu diete eta filmak kantoi guztietan ikusteko parada dugu egun. Asko hasi berriak eta beste hainbat jada beteranoak, hauetan zinemaren historia puska bat gordetzen da. Bilboko FAS zineklubean bezala, artxibategi apartekoa dute, beharbada Espainiako serioenetakoa. Badaude ere, Donostiako Kresala zinekluba bezala, Internet bidez programazioa eskura jartzen dutenak. Horrela da, urte gutxiren buruan onddoak bezala hasi dira zelai berdean areto ttipiak.
Mungiako "Zenutrio" taldeak adibidez, EHUrekin egindako akordio bati esker, filmak ematen ditu kultur etxean astero. Formula ezberdinak erabiltzen dituzte helburu berdina lortzeko, batzuk 35 mm-ko filmak proiektatzen dituzte eta beste batzuk bideo-zinta, zineklub bakoitzaren egituraketaren arabera. Gainera, zineklubek ikusleak erakartzea lortu dute, urte gutxiren buruan zaleen kopurua handitu da, eta hori une goxoak bizi dituztenaren froga argia besterik ez da.
Zine komertzialak adi begiratzen dio joera honi, ez da berria baina bai indartsuagoa. Zinemazaleak nazkatu dira Hollywoodeko industriak sortutako irudi digitalekin, atzera begiratu nahi dute, baina baita aurrera ere; zineklub hitzaren esanahiak argi uzten du: zinemaren inguruan sortutako talde, pentsamolde eta kritika. Zorrotzak eta beharrezkoak, agian hauek gabe egun aski ezagunak diren mugimenduak ez lirateke plazaratuko, Lars Von Trier zuzendaria lekuko