Nire aitak ederki marrazten zuen, eta lan karga izugarria izanagatik, txikitatik asteburu oro txango batera eramaten gintuen; etxeratzean bidaiaren laburpena egiten zigun marrazkitan, eta guk ere gure koadernoa genuen. Hiru anai txikienak ginen, batez ere, aitarekin mendira joaten ginenak, eta geure artean halako lehia txiki bat sortzen zen beti, ea nork marrazten zuen hobeto ez dakit nongo ermita, edo ikusi genuen untxia… Gerora ama pintura klaseak ematen hasi zen, eta gu ere eramaten gintuen bere klaseetara.

Nire gurasoek ondoegi zaintzen gintuzten beti, eta beldur asko zituzten. Nire ilusioa Arte Ederrak egitea zen. Garai hartan Arte Ederretan sartu zintezkeen institutua bukatu aurretik. 13 urte nituenez, gurasoek esaten zidaten lehenik eta behin selektibitatea bukatzeko eta ondoren hartzeko nahi nuen ikasketa. Gogoratzen dut institutura erabat haserre sartu nintzela, erreta, interesik gabe. Hainbeste egiten nuen paso, ze institutu guztietatik bota baininduten, eta hortxe bukatu zen nire karrera! Dekorazioa egiten hasi nintzen, eta utzi egin nuen, oso gogoko ez nuelako.

Gauza berriak egiteko amorratzen nengoen, errebindikaziozkoak, eta beraz, erakusketak ireki orduko ixten zizkidaten. San Fermineko kartelarekin dagoeneko polemika piztu zen, kartelean nire telefono zenbakia jartzea proposatu nienean (promoziobidea zelako). Udal batzordeak onartu egin zuen, baina alkateak ez, eta 20.000 kartel zaborretara botata, beste hainbeste kaleratu ziren, nire telefonorik gabe. Hortik hasi zen udalarekiko nire liskartxoa, erdi bazilekoa.
Argazkigintzako Artista Gazteen saria irabazi nuela-eta, Ziudadelan jarri behar nuen erakusketa. Erretratuak egin nituen, eta nire buruari eginak "Autorretrete" izena zuen. Jakina: komunean eserita ageri nintzen. Katalogoan argazki nagusitzat jarri nuen, azpian udaleko logoarekin. Lerdokeria bat zen akaso, baina instituzio batek horren guztiaren gainetik egon behar luke! Gauza da, katalogoa zentsuratu zidatela. Berriz ere saltsaren erdian ni, eta puri purian nengoenez, beste erakusketa batetik deitu zidaten.
Central Hispanoan zen erakusketa. Amonarekin bizi nintzen, eta nire etxeko kontraste egoerak azaltzen nituen. Koadro batean, ohe gainean "El camino de Balaguer" ageri zen, eta alboan aldizkari porno bat. Bankuan, ikusten denez Opus zen akzionista nagusietako bat, eta koadroa kentzeko esan zidatenean nik erakusketa itxi nuen.
Lau egunetara, Aurrezki Kutxa Munizipalarekin liskar bera: nire koadroetan dena zen sexua eta heriotzaren nahasketa, esan nahian hildakoak damututa daudela, eta bizirik gaudenoz barre egiten dutela ez dugulako ahal beste gozatzen. Koadro batean Kristo lurperatua ageri zen zakil eta guzti. Beste batean bi homosexual, bi zakilak batuta, kapuluekin bihotz forma osatuz. Koadroa zentsuratu zidaten, baita katalogoa ere. Banku horretan bertan nire aita zuzendaria izan zen, eta erakusketa eta artea sustatzen saiatu zen batez ere. Aita hil ostean, hain justu bere filosofia ezagutu zuen jendea bera izan zen ni zentsuratu ninduena.

Oso une dibertigarriak izan ziren. Barrerako aukera eman zidaten, eta gainera eskualdean ezagun egin ninduten. Erakusketak zentsuratzen saiatu zirenek, txorakeria bati hainbeste garrantzia emateagatik, azkenean publizitatea egin zidaten. Bizitza osoan eskertuko diet!

San Ferminetako kamisetak egitea pentsatu genuen, zeudenak eskasak zirelako. Eta guk egina beste denak baino askoz ere eskasagoa zen! Baina ezberdina zen behintzat. Gibelaldean zulo bat zuen, inguruan odola, adarkada bat balitz bezala. Hiru lagun elkartu, gure aurrezki guztiak jarri, eta 5.000 kamiseta atera genituen. 4.500 kamisetarekin gelditu ginen, denda guztiek dagoeneko euren eskaerak eginak zituztelako (guk ideiarik ere ez genuen nola funtzionatzen zuen merkatuak). Lagunen bidez, taberna, txorixo dendatan-eta jarri behar izan genituen salgai! Baina garai hartan ez zen halako kamisetarik, eta funtzionatu egin zuen. Hurrengo San Ferminetarako, denda guztiak gure bila hasi ziren.

Souvenir munduan sartu ginenean, denda horiek tipikoak ziren: objektu txikiz betetako apalak, eta kamisetetan hiriaren izen erraldoia, marrazki itsusi batekin. Guk gai kultural eta tradizionaletan umorea bilatu nahi genuen, beti modu berean landuak baitziren. Beste estetika eta trataera bat emanda, helburua barre egitea zen eta da, baina inor mindu gabe. Espainiako Estatu osora zabaldu ginen, lagunen sarearen bidez.