Euskal Kulturaren Urtekaria
Euskal Kulturaren Urtekaria berritua aurkituko duzu, irakurle. Aldaketak ez dio egitura nagusiari eragin, baina bai ataletako albisteak erakusteari dagokionez, Urtekarian ere nabari baita Interneteko eragina. Funtsean, albiste gutxiago ikusiko dituzu kronologietan, hobeto antolatuak eta modu ikusgarriagoan aurkeztuak. Euskal kulturaren munduan gertatutakoez dokumentazio lan sakona bildu ohi du lan mardul honek eta hala izaten jarraitzen du, baina datu gutxiago sartzea erabaki dugu, gertaera soilen bilduma askoz zabalagoa Argia.com-eko albisteetako bilatzailean erraz topa daitekeelako.
guztia irakurriIratxe Retolaza, literatur kritikaria
Instituzioen funtzioez eta jarrerez askotxo eztabaidatu da 2011. urtean zehar. Batez ere instituzio politiko eta publikoak izan dira ika-mika horien erdigune. Instituzio politikoen inguruan hautsak harrotu arren, ez dute gogoeta horiek literatur instituzioen inguruko hausnarketarik piztu, ezta gutxiago ere. Areago, badirudi instituzio politiko eta publiko horien esku utzi dela literatur instituzioak eta literatur esparrua sendotzeko ardura. Urte honetako literatur auzi gehienek gutxi asko diru publikoaren eta diru-laguntzen kudeaketa izan dituzte oinarri (EIEk salaturiko murrizketak; Sarrionandia, Euskadi Literatura Sariko dirusariaren onuradun; Etxepare Institutua eta diru-partiden kudeaketa). Apenas jarri dira zalantzan instituzio politiko horiek (azken batean, Etxepare Institutua instituzio politikoa baita), edota apenas aldarrikatu da instituzio politikoen babesik gabeko literatur instituzioen premiarik.
Diru-laguntza publikoekiko mendekotasun hori ez da salbuespen, herrialderik gehienetan kulturaren alor askoren finantzaketa instituzio publikoen ardura baita –neurri batean bederen–. Baina, bada gurean alderik. Instituzio politiko horiek ez dute kultur komunitate eta literatur komunitate osoa ordezkatzen (ez behinik behin euskarazko komunitate osoa), eta hartara, ez diote euskarazko komunitate horren premiei zertan erantzun.
Azken batean, instituzio politikoek instituzioa bera legitimatzeko erabili ohi dute kultura (eta literatura), eta salbuespen izan ohi dira kultur esparrua legitimatzeko helburuz eginiko kultur politika instituzionalak. Esaterako, Eusko Jaurlaritzak Euskadi Literatura Sarien bitartez bere irudia indartu nahi du, instituzioak bere burua legitimatzea du helburu. Bestela balitz, euskal literatura eta literatur komunitatea indartzeko helburua balu, ez al litzateke egokiagoa beste edozein erakunderi ematea saria antolatzeko diru-laguntza? Izan badira Euskal Herrian euskalgintzan diharduten hainbat eta hainbat erakunde, ziur asko, halako zereginaren ardura gustura hartuko luketenak, eta euskarazko komunitate osoa ordezkatzen dutenak (besteak beste, hor dira Euskaltzaindia edota UEU, erakundearen barruan bertan Literatura Sailak dituztenak). Baina, literatur eragileak instituzio politikoetan bere lekua egiten tematuago ikusten ditut (edo diru-laguntzak aldarrikatzen –nola ez, biziraupena ziurtatzeko bide direnean–), eta ez dago zinez literatur instituzio independente eta burujabeak eraikitzeko inolako asmo sendorik. Literatur komunitatea sendotuko bada, premiazkoa da instituzio politikoen eta laguntza publikoen mende ez dauden literatur instituzioak eraikitzea, literatur sorkuntza instituzio politikoen eta eredu ekonomikoaren zerbitzura ez egoteko.
guztia irakurri
|
Ekaina |
|
1 | 2 | 3 | 4 | 5 |
| 6 | 7 | 8 | 9 | 10 | 11 | 12 |
| 13 | 14 | 15 | 16 | 17 | 18 | 19 |
| 20 | 21 | 22 | 23 | 24 | 25 | 26 |
| 27 | 28 | 29 | 30 | |||
"Oraintxe, egiten dugun galdera da: ‘Nola aitzinatu indarrean dugun antzerki eredua krisi garai honetan, nola estutu ikuslearekiko harremana, entitate publikoen eta pribatuen arteko elkarlanaz?’, ez baikara antagonista, bata bestearen osagarri baizik. Horixe dugu erronka, gizarte zibilaren eta erakundeen arteko elkarlana josteko tresnak asmatzea. Hitzarmen eta akordioak egingo ez balira, Udala [Gasteizeko kasuaz ari da] izango litzateke nagusi, eta haren morroi beste guztiok, hark ordaindu eta guk lana egin, ez litzateke besterik izango. Hori ez da bidea, gure ustez. Gizarte zibilak asmatu duena gizarte zibilaren eskuetan iraun behar du; Udalak egitura piramidala du eta ezin du leku guztietara heldu, eta ez du heldu behar ere, gizarte zibilaren proiektuak zaindu eta lagundu behar ditu, hiritarrei eskaini behar zaizkien zerbitzuak eskain daitezen, beraren tresnen bidez, edo bestelakoen bitartez, baina gizarte zibilaren lanari uko egin gabe betiere”.
2.270 zenbakia, 11-03-27
guztia irakurri
© 2009 ARGIA.com
