Duela urtebete, toki honetan bertan, existitzen ez zen herri bati buruz idatzi nuen, eta existitzen ez den herri horrek Palestinako genozidioa geldiarazten lagunduko zuela amestu nuen. Argi dago ez dugula lortu. Urtebete geroago, oraindik ere, haurren hilketa masiboak eta herri oso baten suntsipena ikusten ari gara, kondiziorik krudelenetan. Gure bizitzekin, gure kezkekin, gure nahiekin eta porrotekin jarraitzen dugu, baina gure buruen gainetik, gizatasunaren zentzuaren galera sentitzen dut.

Urte luze honetan, hamaika aldiz galdetu diot neure buruari zer egin nezakeen, eta ez dut ezer baliagarririk aurkitu laguntzeko. Azkenean, autokontzientzia ariketa gisa, neure burua behartu dut telebista kateak ez aldatzera Gazako eguneroko izugarrikeriaren irudiak erakusten dituztenean: bonbardaketak, suntsitutako herriak, suntsitutako gizakiak, bai eta herrialde demokratikoetako gizarteak ordezkatzen omen dituzten politikarien joko dialektikoak ere, munstro sionista ez haserrearazteko.

Gizaki gehienok zintzoak gara, eta besteak kaltetu gabe zoriontsu izaten saiatzen gara. Gure ametsen eta desioen alde borrokatu gara, eta batzuetan, amore eman behar izan dugu, baina indarrik ez genuenean edo dena gure aurka zegoenean soilik. Komunitateak eta indibidualtasunak eraiki ditugu, batzuetan, maite ditugun lekuetan, eta beste batzuetan, guretzat arrotz eta zailak ziren lekuetan. Oso gutxirekin bizi izan gara, eta batzuetan, gehiegirekin; maitasuna eta edertasuna bilatu ditugu, eta, batez ere, geure bizitzen zentzua bilatu dugu.

Eta hala ere, ez gara gai izan moralik gabeko izaki gutxi batzuek mundua goberna dezaten eragozteko, eta haien interesak eta pribilegioak gainerakooi inposatu dizkigute. Egunero engainatzen eta manipulatzen gaituzte, kontsumoaren morroiak izateko. Mozkin marjina nahikoa izatearren, sailkatuta, pribilegiatuta edo miseriara kondenatuta gaude. Planeta, lurraldeak eta bizi sistemak suntsitzen dituzte, eta inbertsio eta negozio dibertsifikazioa besterik bilatzen ez duten arren, plan “berdeen” aitzakiarekin endredatzen gaituzte. Eta herrialdeak armatzen eta berrarmatzen jarraitzen dute, gobernu txotxongiloek lagunduta.

Nola iritsi gara honaino? Ez dakit. Ezerk ez die inoiz Gazan eraildako haurrei kendutakoa itzuliko. Hala ere, nire errekurtso bakarra da ingurura begiratzea eta bizi naizeneko komunitate hauskorrak indartzeko modua aurkitzea; horrela, mundua aldatzeko itxaropenari eusten jarraituko dut, krudelkeriak eta boterearen gehiegikeriak gizateriari amaiera eman aurretik.