ELArentzat “onartezina da Eusko Jaurlaritzak 1.074 milioi euroko superabita izatea, eta Nafarroako Gobernuak 241 milioi eurokoa, eta bitartean gizartearen hainbeste oinarrizko beharrizan bete gabe izatea, besteak beste, hezkuntzan, osasunean, gizarte-prestazioetan, menpekotasunen zerbitzuetan edo etxebizitza-politikan”. Superabit horren muntarekin 4 aldiz finantzatu litezke EAEko DSBEren programak edo Nafarroako Errenta Bermatukoak.

Horrelako superabitei bidegabeki banaturiko presio fiskala gehitzen badiegu (Europako azken postuetan dagoena, babes sozialera bideratzen den aberastasun-zatiari dagokionez bezalaxe), ez dugu adibide argiagorik aurkituko aurrekontu-neoliberalismoa zertan den ulertzeko. Eta horretan Eusko Jaurlaritza eta Nafarroako Gobernua eskutik doaz.

Ildo horretatik, ELAk ekarri nahi du gogora bi gobernu horiek adostu dutela Rajoyrekin gastu-araua, estatu espainiarreko administrazio guztietarako gastu publikoaren gehienezko hazkundea mugatzen duena, eta uste baino diru-sarrera handiagoak izanez gero zor publikoa amortizatzera administrazioak behartzen dituena.

Ortodoxia antisozialaren ildotik joateaz gain, gastu-arauak autogobernua inausi du. Izan ere, ekonomia-itunak omen genituen Euskal Herrian oinarri gure diru-baliabideak zein politikatara bideratuko genituen erabakitzeko. Baina gastu-arauarekin bat egiteak geure aurrekontu-politika erabakitzeko ahalmena arras mugatzeko adostasuna aitortzea dakar.