Lau eguneko negoziazioen ostean, Europar Batasuna akordio batera iritsi da, estatu gehienek ospatu dutena, baita Europako erakundeetako presidenteek ere. Batzuek Europako Marshall plana izendatu dute akordio hori, eta, horien arabera, aldatu egin da Europako paradigma. Hala ere, erabakitakoa krisiari irtenbide soziala bermatzetik urrun dago, are gehiago herrialde austerizidei egindako kontzesioen ondoren.

Funtsak 750.000 milioi euro izango ditu, hasierako proposamenaren kopuru bera. Hala ere, diru-laguntzen/maileguen proportzioa aldatu egin da, itzuli beharrik gabeko transferentzien kaltetan. Lehen 500.000 milioi ziren diru-laguntzak, baina kopuru hori 390.000 milioi eurora jaitsi da. Murrizketa horrek laguntzak jasotzen dituzten herrialdeen zorra handituko du, izan ere, hasierako plana onartuz gero itzuli beharko ez liratekeen zenbatekoak itzuli beharko dituzte.

Baldintzei dagokienez, Europako erakundeek eta Batasuneko gobernuek doikuntza-politiken eta egiturazko erreformen arabera baldintzatzen dute baliabide ekonomikoak jasotzea (transferentzien edo maileguen bidez). Funts horiek eskuratzen dituzten estatuek erreforma-plan nazionalak egin beharko dituzte. Plan horiek Europako Batzordearen baimena behar dute, Ekonomia eta Finantza Komiteak aztertu ondoren (estatu kide guztietako ekonomia ministerioetako teknikariek osatuko dute Batzordea). Batzorde horretako kide batek edo gehiagok eragozpenak jarriko balitu, espedientea Kontseilu Europarrari aurkez dakioke. Kontseiluak planen aurkako iritzia ematen badu, de facto -ko beto politikoaren baliokide izan daiteke.

Laburbilduz, edozein estatuk salatu ahal izango du beste bat ez dela beharrezko erreformak egiten ari, eta horrek esan nahi du estatu guztiek laguntzak banatzeko oztopoak jarri ahal izango dituztela. Herrialde batzuek negoziazioetan duten jarrera ikusita, ezerk ez du iragartzen laguntzak erraz emango direnik, eta herrialde austeriziden edo gaizki deitutakoen kontrol zorrotza aurreikusten da. Bistakoa dena da estatu kideek ezin izango dutela nahi bezala gastatu, eta beren politiken esku hartzea emango dela laguntzak ematen diren bitartean.

ELAk berresten du lortutako akordioak ez diela erantzuten Covid-19ren ondoren bizi dugun osasun, ekonomia eta gizarte krisiaren ondoriozko beharrei. Bai komunikabideak, bai politikari batzuk, arazoak konpontzeko Europako funtsak erabiliko dituzten itxaropena sortzen saiatzen ari dira. Argi dago hori ez dela horrela izango, ez zenbatekoagatik, ez epeengatik, ez epeen xedeagatik, ez ezarriko dituzten politiken baldintzengatik.