Non puiden pechar o caixón despois do último par de medias que me quedaban, as cales se devoraban mutuamente. Así estaba, mal pecho, xa durante dúas semanas, o pixama (na tirada dos pixamas, salvo tres regaladas, non hai pixama; a camiseta “para casa” está chea de pantalóns). Saquei algunhas medias, parecidas e non emparelladas, pero, en balde, algo non me permitía devolverme o moble ao rectángulo.

No caixón de traballo non me caben nin un folio máis. Teño os cartafoles cheos de papeis, os impresos e os artigos de clase e os xogos e un libro e algunha nota doutro profesor e unha botella de viño e unha cinta para facer mocasines. A semana pasada deixei a mochila no traballo, e alí púxenme a gardar os papeis, a maioría das veces que non tiven nin ganas, nin ganas de tiralos.

Ultimamente, as mensaxes que envío non se poden gardar no email, non teño sitio. Nin nunha dirección nin na outra. Tampouco teño espazo no teléfono, xa que teño moitos arquivos pesados, por exemplo, vídeos cheos de nenos. Whatsapp avísame e avísame de que teño que xestionar os arquivos para ter espazo. Tamén teño o disco duro do meu computador até arriba, e antes de abrir a páxina de Word xa teño o café con leite terminado. Drive igual. E cada vez prométome meter nun disco duro externo todas as fotos, todos os vídeos, todas as cancións, todas as películas, sinfalta, esta semana.

Baleirei por completo o caixón que estaba a abrir, coma se tivese un resorte detrás de min cada vez que o forcei para pechalo, e saqueino do moble, cun pouco de forza. No fondo da casa había un gran par de vermellos gordos que me servían para estar ben, e que caeran da parte posterior do caixón. Vestinos. Agora teño a terra chea de calcetíns, de buracos e sen buracos. O caixón sobre a cama, porque non puiden polo atrás (“un pouco violento” vai ter que ver). Enchéuseme demasiado. A ver se agora non vou caber eu, e teño que pechar esta vida e empezar outra.