Gustaríame escribir a esta cousa que levo dentro. Cúmprense case cinco anos da pandemia, e os que eramos mozos naquela época, aínda que seguimos sendo mozas, comezamos a orbitar noutros espazos. A vivenda, o proxecto de vida, a maternidade, o traballo, a saúde... as ordes do día das entrevistas son agora distintos. Si retrocedemos cinco anos, cada un seguiu o seu camiño (“non o de ninguén”, di Katamalo).

Mirei á miña ao redor e algunha vez pensei que eu tamén debería ter unha afección propia que espertase o entusiasmo, o meu-a miña e non a de ninguén máis. Sexa bo en algo, canalice as miñas preocupacións no crossfit ou en calquera outro deporte, na música, ou quizá, escale no mundo laboral e elixa que me guíe a aspiración de ter cada ano un salario máis alto. Un éxito persoal como proxecto de vida. Todo sería máis fácil, seguro. Unha paixón propia, non de ninguén. Pero iso vai máis aló. É un tesouro que non poden roubarme os discursos distópicos do mundo, a hexemonía do individualismo ou a oratoria do non futuro. É o meu tesouro, pero sobre todo é de moitos outros, é colectivo. Isto que me ofreceu a militancia política permitiume comprender o mundo e porme as asas para facer o camiño a favor dun novo. Non son gafeñas para ler o mundo ou o País Vasco, xa que se visten e quítanse as lentes. Agora, iso son os meus ollos e a miña mirada, agora non hai nada fóra desta visión e grazas. Paréceme admirable cando algo maior que o propio embigo, algo colectivo, conduce á vida. Creo que o exercicio e a aposta revolucionaria nas testemuñas das manifestacións máis extremas da hostilidade, a competitividade e o neoliberalismo, é entender que un se salva salvándose a si mesmo salvándose a si mesmo. Dáme pena non atopar nos demais algo parecido, este tesouro é tan grande... Moitos me consideran frikis, crer en algo, soñar e comprometer un proxecto político e colectivo que non está de moda, non xera hype. Pero non estamos a nadar contra a corrente polo simple feito de nadar contra a corrente, senón para pór a corrente ao noso favor.

Grazas á militancia política, grazas á escola colectiva que me levou a ver un pobo ao mirar ao meu embigo, grazas á casa que é miña e que comparto con outros. "Nós tomamos a decisión. Agora somos algo que non podedes evitar", di Mikel Soto. E aí é onde me vexo, non noutra parte.