Fun un deses mozos que pasaban horas fronte ao computador. A través de Internet, descubriu o pensamento doutras persoas e culturas do mundo, a música e os medios audiovisuais. Naqueles tempos non era tan habitual ter un dispositivo conectado a Internet e estabamos fronte á pantalla, sobre todo vixiando a conexión, xa que si algún familiar chamaba por teléfono, despedíanse para escoitar unha nova canción de descarga. Ademais, os pais só permitíannos conectarse durante unhas horas, mentres que ninguén podía chamar ao teléfono.
Con ese límite de tempo, creei un sitio para falar coa cuadrilla: cada persoa tiña un tablito ao redor dun gif dunha cacerola en chamas, e aí podiamos deixarnos mensaxes. A necesidade suscita imaxinación. Os mozos compórtanse como hoxe, pero non teñen as limitacións técnicas que tiñamos nós. Pola contra, todo o sistema fomenta a presenza fronte á pantalla. A atención ás persoas e a análise dos datos de conduta son a base do modelo de negocio das grandes empresas que sustentan Internet. Cada xeración ten os seus propios retos; no caso dos nosos mozos, o capitalismo da vixilancia limita a capacidade de canalizar o futuro dos nosos pobos. E a sociedade está a organizar: O grupo Altxa Burua está preocupado polo tempo que dedicamos aos móbiles, e en Educación Librezale está preocupado porque a mesma lóxica dos móbiles que tanto atrae aos mozos púxose nos dispositivos e nas minchas de moitos centros. Aos poucos, ambos os movementos van conseguindo cousas, difundindo a mensaxe na comunidade educativa e sementando vías para buscar solucións, como a prohibición dos móbiles nos centros educativos e a creación de recursos para a educación que protexan os dereitos dixitais do alumnado (prototipo Iradi).
Internet naceu en 1989, cambiou moitas cousas en moi pouco tempo e vainas a transformar. Estamos a aprender a enfrontarnos ao que temos agora, a construír un modelo dixital que sexa máis axeitado para unha boa vida. Esta aprendizaxe tamén hai que transmitilo aos mozos para que adquiran a capacidade de enfrontarse ao que vén.