Hoxe parece máis fácil imaxinar o fin do mundo que o final do patriarcado e do capitalismo. Iso linlles, entre outras moitas cousas, a Eraitz Saez e a Lur Albizuri Gureak tamén, no libro de desexo, poder, épica, e é verdade. Nestes tempos de crise colectiva de expectativas, para a nosa xeración é revolucionario crer noutro mundo posible, noutro País Vasco. É máis, que ese País Vasco do futuro non está ao noso alcance, senón que o que facemos hoxe determinará en gran medida o do mañá, somos suxeitos activos para transformar o que temos enfronte. No contexto deste escenario, Ernai cumpre dez anos, é o momento de recoñecer e celebrar.

Como antagonismo deste escenario, miles de mozos daranse cita en Elorrio do 6 ao 9 de abril, no Gazte Topagunea deste ano. Esta desesperación colectiva é unha anomalía por todo o que ocorre detrás para facer posible o programa e polo valor político do que se materializa neses catro días. Organizamos encontros xuvenís, tambores, akelarre e marchas co compromiso militante de centos de mozos. En auzolan e de forma autogestionada; tecer coas nosas mans, coser coas nosas mans e construír coas nosas mans. Desde o amor, pero tamén desde a rebeldía. De tocar as utopías coas puntas dos dedos, pero tamén de soñar. Desde o contrapoder, pero tamén desde o poder. Desde a crítica e tamén desde a autocrítica. Para desedificar e para construír moitos máis.

É terrible como desde eses días que parecen utópicos florécense as relacións, como politizamos neles cousas que nos pican até cuestionarnos e transformar a nosa propia contorna. A Euskal Herria libre, socialista e feminista que soñamos é un exemplo práctico e colectivo do posible, co coidado mutuo e a forza comunitaria, que debuxa o horizonte dunha Euskal Herria mellor, que encarna óso. Todo o que ocorre nestes días non sería posible si non fose pola inxente man e traballo que hai detrás. Temos razón: xuntos é posible. Somos unha ameaza para o neoliberalismo nesta folga indefinida de expectativas, os esquiroles. O sistema patriarcal e capitalista nunca nos perdoará ser disidentes.

O futuro que soñamos é a mesma idea posible, unha forma de vida. O futuro é unha forma de vivir a idea que agora, aquí, nós, é posible construír xuntos; unirse a esta forma de vivir.