Os nenos teñen, e algúns adultos non perdemos a tendencia á creación. Quizá todos os que tendemos a mergullarnos na creación non imos facer traballos bonitos, pero creo que a experiencia é similar: cando estás aí podes deixar de lado moitas cousas para ter unha boa vida neste mundo: o coidado da familia, a saúde do corpo, as relacións, o coidado do lugar de residencia... Non é fácil mergullarche na creación e compartir unha “boa vida”, polo menos si non constrúes a túa vida completamente ligada ao que queres crear.

Cando penso nos creadores que traballan no ámbito dixital, imaxínome nunha mesa dunha pequena sala dunha cidade, un pobo, un caserío, unha empresa, unha biblioteca..., dedicando unha chea de horas en solitario como calquera creador para facer os seus traballos en solitario: música, deseño, texturización, cocción, datos, podcast, vídeo, videoxogo, fotografía, fotografía, penetración, electrónica... O traballo destes creadores fai do ámbito dixital e inflúe na transformación da nosa sociedade.

Vénme á cabeza a cova: a idea da antiga cova, na miña opinión, non tiña que ver coa soidade, senón co obxectivo da creación. Nas expresións “arte” do paleolítico, que se daban na cova, o home debuxaba para un mesmo, era unha forma de reflectir os propios interiores, lonxe das miradas dos demais. Quizais nalgunha ocasión alguén se deu conta de que eses reflexos internos podían ser interesantes tamén para os demais e empezamos a pensar nos demais. Co tempo, o sentido dunha creación queda en gran medida condicionado á aceptación dos demais. No ámbito dixital, este carácter acentuouse e converteuse en éxito o carácter principal da creación. En lugar de comunidades e sociedades, os algoritmos son os que mandan crear para triunfar. Ao principio para un mesmo, logo para a comunidade, ao final estamos a crear para os algoritmos. Nesta realidade, ás veces véñenme ganas de volver á cova, pero de momento estou en marcha.