Violín do can
Si cando eramos nenos viamos a un can rascándose coa pata para acougar o picor ou para mandar ás pulgas a tomar o vento, diciamos que estaba “a tocar a guitarra”. Os cans, non sei, pero algún can tocará o violín. Quero dicir que será algún can violinista.
Para tocar, hai que bailar o aro sobre as cordas do violín. A danza é a que trae a música, ou o son. Aínda que a varilla do aro fabricábase antigamente en madeira de pernanbo (Caesalpinia echinata), hoxe en día a maioría son de vidro ou fibra de carbono. Esta varilla tensa un fío especial. Este fío componse de porcas de cola de cabalo. O do cabalo, pelado ou castrado, pero sempre o do cabalo. A cola da egua móllase con ouriños e a porca é máis débil. Segundo o lutier, o fío do aro terá unha lonxitude de 150 a 200 porcas. Tamén se fían as crines doutros instrumentos que non sexan o violín. Entre os fíos instrumentistas, dise que as porcas brancas producen un son “máis suave” e as negras “máis duro”. Aparentemente, os negros utilízanse sobre todo nos contrabaixos. Os de madeira barata utilizan fíos sintéticos, de nylon...
O fío do arco e o fío do violín, para gozar entre eles, para moldear a doce danza, para que o tremor da fricción –o tremor que todo o baile ten– sexa frutífero, necesitan colofón. Isto aumenta a fricción, o rozamiento, para facelo máis atado na danza. No peto do violinista sempre haberá colofón.
Que é a colofonia? Sobre todo de coníferas, sobre todo de piñeiros (Pinus sp.) pero tamén polos bordos (Larix sp.) e dos abetos (Abies sp. e Picea sp.) e procede da resina adquirida a partir da alforxa ou mesmo do corno de cabra (Pistacia terebinthus). Cando a resina é acuosa denomínase trementina. O colofón xérase a partir da súa destilación. Ademais diso, xéranse multitude de sustancias das resinas: xemelgos, uis, break...
Veneziako urmaela, 452. urtea. Hunoen inbasioak bultzatuta, Italiar penintsulako barrualdeko hainbat biztanlek eremu zingiratsuan hartu zuten behin behineko babesa. Baina lonbardiarren inbasioak iritsi ziren urte batzuetan, eta bizitoki iraunkorra bihurtuko zen etorkin... [+]
O pasado febreiro. Adeus ao inverno e benvidos á policía municipal, ao céspede ou ao céspede. É bonito que che ennegrecas, pero para unha próxima vez deixarei ese camiño. Aínda quero tirar da madeira...
O outro día Berria traía a historia da desolada fachada de... [+]
Da madeira xorde máis que acha, entre outras expresións... Pero o proverbio di: "Acha pola madeira". Volta da muela: da semente á planta, semente á planta. Moitos deles foron Gotzon Garate. Preparada para o goce?
Que madeira, que acha. Que tronco, que acha! Semente. Era un... [+]
Madeiras duras, resistentes, que terán que soportar moita tensión e forza, botaranse nestas tebras, como dicía o outro día. Si por casualidade córtasche algunha árbore para conseguir unha madeira deste tipo, a lúa menguante de febreiro pecharase cun mes, e eses son os... [+]
O inverno adoita ser a época da madeira e a madeira. A maioría dos que se usan na nosa cultura córtanse no inverno. As madeiras resistentes, resistentes, resistentes á tensión e á forza, tiraranse nestas lúas. Os traballos de demolición de troncos que dean lugar a... [+]
As condicións meteorolóxicas han acabado; a auga, a auga e a auga. De que falar no ascensor ou na parada do autobús? Non hai novidades e hai que empezar a tirar doutra cousa para contar historias. A vantaxe de que se di que hai mal tempo, hai que pensar... O barro volveu ao... [+]
O carrozillo ou caracol (Rhamnus alaternus) non é abundante. É berozale e vive moi ben entre outras árbores e arbustos que comparten esta mesma afección, como o madroño (Arbutus unedo), o alcornoque (Quercus suber), o lauro (Laurus nobilis), a maternidade (Quercus... [+]
A última vez que estiven rodeado de ti. Jon Maia fíxose cargo da forza que ten o bosque e a árbore sobre nós, e da influencia que ten na nosa cultura para facer un deses grandes documentais; Gutik Zura chámase Gutik Zura e quen queira axudar cuns cantos centavos a... [+]
Do mesmo xeito que á árbore, é cultura pór a árbore encima e suxeitar as ramas. Gran coñecemento, cultura. Pola contra, rompendo as ramas e deformándolas, axudaría a unha planta que sería rapaz e daría á súa vez un novo futuro. Cultura: traballar. Axudar a crecer... [+]
Toco o violín. Son un arpista mellor que violinista, pero o violín é o meu medio de vida. Verán cálido, a calor dura moito. Pegámoslle. No verán teño a pagotxa, a corda de concertos. No verán, o Alfer, ademais do primeiro, se enorgullece, e algúns teñen que explicar... [+]
As árbores, árbores e arbustos se mejillan, podan e encollen. Ás veces lagartos e brotes, ás veces poliñas, lindos cornos, e mesmo ramas duras. Quiteillo e deixei a ferida de regreso.
Cortamos as plantas para darlle unha forma determinada: para ter sombra, para que o sete... [+]