Esta vez bautizaches ao equipo Sorkun&Vicepresidentes…

Están
comigo desde o principio, e son un entusiasta do equipo de Vicepresidentes. En casa non escoito o grindcore, pero nos concertos extremos pásomo moi ben. Ademais, non quería pór título ao disco, porque o que contaba era moi concreto…

Como fixestes este disco rockeiro, stoner, cru?

Fai un momento que che dás conta de que estás a escoitar unha música determinada. Con Fermin Muguruza fixen unha xira de reggae e ska; estiven un ano co disco Dunna e agora quería facer rock: cancións para directos, fortes, fáciles de meter, frescas.

Death song (A canción da morte). Xa escribiches a canción para cando chegue a túa morte?

Non, e estiven pensando niso desde que lin un libro sobre indios americanos. Pero, como artista, escribiches a canción que queres que quede aí. É feo que o diga, pero creo que ten un par de persoas que se quedaron. Aínda así, teño 31 anos e teño moito que facer.

Faiche cantar “O sentimento de non poder”?

Si. Hai moitas cousas que se din nun disco, cousas que non se din en directo, ou que non se sabe como dicilas; e neste disco hai moitas. Cando escribes unha canción, non sabes si íspesche demasiado ou non. Pero cada vez impórtame menos porque non son tan orixinal: a todo o mundo sucedéronlle talles desamores, malos rolos…

Limolitas. Temos que sacar máis frecuentemente ao neno que temos dentro?

Si. É o alter ego de Lohimal, nome inventado por min, e puxen sobre el as miñas malas historias para liberar a miña carga. Hai ficción e hai realidade… Todo vai moi ben cara a fóra, pero de cando en vez é imprescindible mirar cara a dentro. Á fin e ao cabo, falo de min e das miñas contradicións.