Atoparás máis seguros as últimas rúas do teu pobo e os polígonos industriais neste lugar abandonado onde conflúen. Nese terreo abandonado para a construción do TAV ou ao redor da vía que se ruborizou para colocar a antena de telefonía. Falo de calquera pobo, incluído o teu.

Esta semana estiven nunha barbecho na que se está facendo un recheo. Un lugar que parece un deserto, unha terra inútil abandonada polo home, un lugar cheo de “malas herbas”. Refírome a un deses lugares que Gilles Clément chama a terceira paisaxe. O pasmo-belar (Lysimachia arvensis), a verbena (Verbena officinalis), a malva (Malva sylvestris), a alma (Urtica dioica), o mihilua (Foeniculum vulgare), a cola de raposo (Equisetum arvense), o orégano (Origanum vulgare), o nigicá. Materia prima suficiente para a primeira recollida e primeiros ungüentos da primavera. Un lugar para volver.

O botánico e paisajista francés publicou en 2024 o Manifesto da Terceira Paisaxe. Nel falouse da evolución dos espazos naturais non atendidos polo ser humano, non das reservas ou parques naturais, senón deses terreos invisibles e incomprendidos que son periféricos das nosas vidas. Sobre todo refírese á xente de plantas que se quedou nunha situación estraña e temporal, moitas delas de plantas medicinais.

Creado por unha sociedade avasaladora que só mira ao lucro, o barbecho é produto da especulación inmobiliaria e o desenvolvemento salvaxe. Na medida en que destrúe as persoas e os seus camiños de vida, créase unha vexetación anárquica. A planta, moitas veces de curta existencia, é un ecosistema completo, xa que as plantas que nacen das pegadas dunha escavadora de Carterpillar de cor amarela van ser levadas pola seguinte escavadora amarela Komatsu.

Entre o tráfico, o ruído, a contaminación e a aloucada velocidade da cidade atópanse os barbechos, que se verizarán e florecerán na primavera. A estas flores achéganse bolboretas, abellas e moitos outros insectos, así como paxaros. Está cheo de vida.

Este ecosistema foi creado polo ser humano, pero como sen darse conta. É evidente que non ten ningún aprecio por ela. Ten un carácter salvaxe que non teñen os hayedos dos espazos naturais protexidos. Sen apenas opción, coma se no peor dos sitios decidiría que a vida estalaría. Demostrando quen ten a capacidade de florecer nas condicións máis precarias e desfavorables. Sabendo que a moi curto prazo poden construír un bloque de formigón nesta barbecho, desas que teñen unha fachada ventilada, ou un lugar de coworking incomparablemente máis branco e iluminado ou un aparcadoiro.

Para terminar, en nós tamén hai moito barbecho. Quedémonos mirando. A que naceu como esa vexetación de curta vida e que nos deixou dentro da memoria da súa curta existencia, baixo o aparcadoiro.