O martes había convocatoria de folga nos servizos públicos, pero non participei normalmente. Fun á ikastola e me poní un peto do ximnasio. A idea era traballar en función das necesidades da escola, pero que o que me descontarían por facer folga ese día entregásemolo á AMPA. Podería dicirse que fixen “folga salarial”, si quérese. Explíqueme máis.

Entendo o concepto de folga: nunha empresa capitalista normal os traballadores perciben o salario e os superiores o máximo beneficio, polo que coas folgas os xefes perden o diñeiro ou deixan de gañar e reciben a presión dun novo trato.

Pero nos servizos públicos? É o contrario!! O que nos paga aforra diñeiro e o dano sófreo a cidadanía (todo o persoal). En todo caso, podería argumentarse que o responsable dos servizos públicos (goberno ou) recibe un dano electoral, pero non creo que sexa unha presión importante. (Non, non estou en contra da folga, quero reivindicar boas folgas).

Ademais, os sindicatos non preparan as convocatorias de forma participativa. Claro, alguén me pode dicir que tería que afiliarme a un sindicato. Estou afiliado, non é suficiente. Alguén me pode dicir que teño que achegarse máis e participar de cerca, pero non estou de acordo. Estou a dicir que os sindicatos son docentes (ou sanitarios, etc.) teríannos que preguntar mellor a todos que é o que realmente pedimos. Por suposto, non no noso beneficio, senón no que hai que reivindicar para mellorar o Servizo Público. (Non, non estou en contra dos sindicatos, menos mal que hai).

Respecto da educación, a prioridade é claramente baixar os cocientes. Pero a convocatoria do martes non é prioritaria. Hai que supor que o “alivio de cargas de traballo, garantindo a saúde dos persoais” está dentro da frase, pero pon foco no traballador e é incómodo. Que non, demontre, que defendamos o servizo público. (Non me diga que o traballador ten que estar ben para que o servizo sexa bo, iso seino e, con todo, estou a dicir que o foco ten que porse no servizo, porque loxicamente é máis pobre o que recibe o servizo público que o que dá).

É incómodo facer folga con reivindicacións que non leo a gusto. E facer o de sempre con inercia: levantarse un pouco máis tarde o día da folga, despois de tomar un café cos seus compañeiros antes da manifestación e dar a volta a casa. Que nos descontan o diñeiro? Non é un sacrificio para a maioría. (Non, non digo que os folguistas sexan hipócritas, senón que a maioría incomoda a folga, polo menos eu creo que é a sexta folga deste curso a un día solto).

E que pasa na escola? O martes vino por primeira vez... Só viñeron seis nenos. Seis! Desde a dirección levan tempo facendo “ben” o traballo: comunicar ben a folga e o dereito a vir, pero que non será un día normal. (Pode pensar que está ben feito, poida que vostede pénseo).

E os profesores? Pois... Vinte! Cada un 100 euros o martes = 2.000 euros públicos. Aproveitaron para preparar as clases dos próximos días ou para adiantarse á burocracia absurda imposta pola administración (e eu tamén). Cantos deles necesitaban realmente ese diñeiro? Polo menos un si o sei. Cantos decidiron vir para adiantar traballos acumulados? Polo menos un si o sei. Os demais son críticos coa convocatoria? Estiven moi atento a escoitar este tipo de argumentacións (e disposto a protexer ese dereito a argumentar), pero non houbo. Por tanto, os meus compañeiros son traballadores desmovilizados ou esquiroles, e non sei si é diferente. (Non, compañeiro, si necesitas o soldo de hoxe ou es crítico coa convocatoria non che chamei esquirol. Polo si ou polo non repítoo).

De feito, como esquirol total non percibo a ninguén. O martes non sentín entre os esquiroles matando á xente co mirada láser. Ao principio estaba bastante fecheira, pero cada vez falei máis cos meus compañeiros e traballamos: falamos dun neno, doutro, da ikastola, dos traballos que hai que facer por escrito, dun conflito colectivo que hai que xestionar… É curioso, non falamos todo o día dos contidos a ensinar, será sinal de algo. Falei con tranquilidade cun alumno que veu e tiven unha conversación moi aproveitable. Estaba vestido de peto, estaba a facer folga e eu só sabía. Sentinme moito mellor que indo a Manifesto.

Os mestres que están a piques de retirarme dixéronme que no seu día se facían folgas vinculantes, no café da anterior folga. Como claustro se votaba si sumábase ou non á convocatoria. Logo respectábase o resultado da votación: todos si a folga, ou ninguén a folga. Logo cambiou a lei ou non se que, hai servizos mínimos… Pero creo que habería que volver a iso. E si sae que non, non crearemos esa inquietude entre os alumnos. Porque saberás o que os nenos están alterados (imaxínese, un neno preguntoume o outro día “a semana que vén(!) en que día non hai clase?"). En cambio, si a folga decídese que si, a convocatoria será porque está ben argumentada e farémola case todos. Posteriormente acordarase quen debe cumprir os servizos mínimos. Pedirei aos meus compañeiros de dirección que analicen o tema.

Algún compañeiro díxome: para unha mellor folga necesitamos implicar ás familias, vir connosco a manifestar, antes facíase. Bo, pode ser. Pero non é fácil, sobre todo si eses pais teñen que traballar. E cando adoitan ter traballos máis precarios que nós, si senten que nesta folga estamos a favor das nosas condicións. Na convocatoria do martes, tal e como pode manifestarse na frase “Incremento salarial do 10% e compromiso de recuperación da débeda contraída con anterioridade”. De acordo, os profesores que facemos folga tamén facemos un esforzo económico. Pero non preferimos baixar os cocientes? Súmase o 10% de dez profesores e un undécimo profesor non salgue? Non deberiamos facer menos esforzo, pero con menos alumnos ou pacientes obteriamos mellor resultado. Máis saúde, calidade e dignidade para todos.

Como estou a media xornada, no canto de 100 euros, achegarei 50 euros á AMPA. Recentemente organizouse unha iniciativa para enviar diñeiro a Gaza. Non sei si vano a enviar alí ou o van a utilizar para comprar balóns, dáme igual. O certo é que non estaría cómodo no plan cafecito+manifestación. Imaxina que si gardásemos o diñeiro deses días nas caixas sindicais, as conversacións para dentro de dez anos:

- Cantos días ten vostede na folga? Eu doce... e parece que este ano será a convocatoria gorda.

- Eu por sete momentos, comentarame como vai o tema.

...

Como no experimento do martes fun ao traballo, non me contan nas cifras. Pero teño claro que fixen ambas as cousas, dei servizo público e fixen folga. Conta un máis! Cantas persoas asistiron ao traballo con dúbidas similares? Cantos máis se poderían computar? Como podemos facer mellores folgas en Servizos Públicos? O obxectivo deste texto era facer pensar niso (demasiado longo). Grazas por ler.

Mestre de Educación Primaria Lemmy.eus en Vitoria-Gasteiz tras a folga do 12-3-2024.