Desde a lingüística ou a glotofobia e, por suposto, desde o odio contra o eúscaro, vimos moitas veces o noso eúscaro convertido no odre de todos os paus. O último, o presidente de Kutxabank, Anton Arriola, foi o encargado de makilakar e axitar a nosa lingua.O presidente de Kutxabank,

Anton Arriola, afirmou nunha conferencia organizada pola Cámara de Comercio de Bilbao que o noso modelo educativo en eúscaro é un “moi importante limitador” para atraer profesionais estranxeiros, é dicir, que a educación en eúscaro é un obstáculo para traer talento estranxeiro. Tamén pediu que a educación en inglés sexa "accesible" para a xente que vinga a nós de forma temporal.En concreto o Sr.

Arriola di textualmente o seguinte:

«Si un polaco vénnos e ten que pasar aquí cinco anos, quizá non se lle meterá na cabeza que os seus fillos teñan que aprender eúscaro. É importante compatibilizalo co noso modelo educativo de lingua vehicular como é o eúscaro. É un tema serio. O máis importante son os fillos. Seguramente, a educación en inglés debería estar dispoñible para a xente que vén de fóra, para a que vén de forma temporal. É un limitador moi importante». As declaracións de

Anton Arriola trouxeron unha cadea de repulsa dos axentes sociais de Euskal Herria, pero o señor Arriola, lonxe de retroceder, reafirmouse na mensaxe que enviou aos traballadores de Kutxabank, dicindo que Confebask é unha asociación empresarial vasca e varios axentes económicos de Euskadi.

É a

mocidade máis culta, preparada e euskaldun da nosa historia. Nunca houbo tantos enxeñeiros vascos por metro cadrado na historia do eúscaro. Con todo, as empresas vascas deixan escapar este talento. En concreto, disipan ese talento.

Poñamos exemplos concretos para entender o que está a suceder coa nosa mocidade: vaiamos ao municipio de Beasain da comarca do Goierri de Gipuzkoa. Nel atópase a fábrica de Construcións e Auxiliar de Ferrocarrís (CAF) da industria ferroviaria, «a gran fábrica» para os goierritarras, fundada en 1917 e que se supón que é o modelo industrial do País Vasco. A firma Kutxabank, que ten como lema Anton Arriola, conta co 13,231% do capital da empresa CAF, que ascende a 155 millóns de euros (decembro de 2024). O Goberno Vasco tamén ten o 3% do capital da planta adquirida co financiamento público do fondo Finkatuz (35 millóns de euros).Na

actualidade, CAF ten os maiores beneficios económicos da súa historia, pero segundo o sindicato de traballadores vascos ELA de CAF, existen importantes brechas salariais entre os traballadores que traballan nas empresas da Gran Fábrica de Beasain e do Grupo CAF. Aos novos enxeñeiros que comezan a traballar por primeira vez nas empresas do grupo CAF non se lles paga o soldo correspondente á categoría profesional do enxeñeiro, xa que CAF creou sub-niveis para pagar menos aos novos enxeñeiros que traballan. Crese que nas empresas do grupo CAF traballan novos enxeñeiros cun soldo de 20.000 euros anuais. Así, na época na que teñen que construír o seu proxecto de vida, esta política salarial pon aos nosos novos talentos vascos no campo curto. Si esta situación sufocante de ingresos combínase co problema de acceso á vivenda da mocidade actual, non hai máis remedio que seguir o camiño que moitos mozos do Goierri tomaron: Atopar oportunidades laborais con mellores salarios fóra do País Vasco. Son moitos os mozos vascos goierritarras que foron a traballar a Madrid e a varios países de Europa. Segundo os datos facilitados polo Instituto Vasco de Estatística (EUSTAT), o 45% das persoas que se desprazaron a Euskadi no ano 2020 eran mozos de 21 e 39 anos. Deles, o 59% desprazáronse ao Estado español, especialmente a Castela e León e Madrid, e o 41% desprazáronse ao estranxeiro, especialmente a Alemaña, Reino Unido e Estados Unidos. Adiviñar o paraíso destes mozos que saen a traballar

fóra de Euskal Herria non é difícil: na cidade na que empezan a traballar, coñecerán á súa parella e ese estreito vínculo entre traballo e amor uniralles a esa cidade afastada de casa e, moitas veces, polos fillos que virán despois, para toda a vida. Desta maneira, os mozos euskaldunes que non poden construír o seu proxecto de vida en Euskal Herria, perdemos para a construción nacional do eúscaro.

Os nosos mozos non só viven a miseria e a miseria co salario, senón tamén coa vivenda. Os novos talentos de Beasain, do mesmo xeito que os doutros lugares de Euskal Herria, non poden conseguir unha vivenda para construír o seu proxecto de vida no pobo, pero o Concello de Beasain, sorprendentemente, en colaboración coa empresa CAF e outras catro empresas do Goierri, acaba de presentar o proxecto “Factoría de Talentos” para dar aloxamento ao talento profesional estranxeiro. A Factoría do Talento iniciará en 2026 a construción de 35 apartamentos para dar cabida a este talento exterior en Beasain. O Concello de Beasain considérao «un proxecto estratéxico» e necesita realizar o maior investimento económico da última década para sacar adiante esta Factoría de Talentos.A

política que seguen as empresas como CAF, que se enxalzaron como modelos da industria vasca, é clara: Ignorando o coñecemento e o talento dos nosos mozos, que nace do sistema educativo en eúscaro do País Vasco, pagando un salario máis baixo, traer talento do estranxeiro, sobre todo, atraendo a profesionais de países con salarios máis baixos que os de aquí.

Pero o que está a suceder coa nosa mocidade non se circunscribe só ao ámbito industrial, senón que noutros moitos aspectos tamén son da mesma maneira. Poñamos agora o exemplo sanitario: Din que non hai suficientes médicos vascos entre os nosos mozos para satisfacer as necesidades médicas de Osakidetza e que desde o Goberno Vasco afánanse por traer a eses médicos de fóra. Recentemente creouse unha boa chapita porque o Tribunal Supremo ha anulado a competencia de homologación de títulos estranxeiros e o Goberno Vasco non poderá homologar títulos para traer médicos estranxeiros a Osakidetza. Pero, doutra banda, cada ano, unha media de 100 médicos criados e educados no noso país piden ao Colexio de Médicos a acreditación para ir traballar ao estranxeiro. Francia, Reino Unido e Irlanda son os países con máis opcións de traballo. Entre as principais razóns polas que estes médicos se desprazan ao estranxeiro, na maioría dos casos, atópanse mellores condicións laborais e salarios.

Gorka Maiz, presidente da Asociación Vasca de Médicos de Familia Complementando, afirmou que en Euskal Herria nunca tivemos tantos médicos de familia. En palabras de Maeztu, “non se trata de si hai suficientes médicos, senón de condicións laborais e salarios de Osakidetza. O problema é a organización do traballo e non a falta de profesionais do medicamento».

Si desde as institucións laborais de Euskal Herria repélesenos aos novos talentos euskaldunes de Euskal Herria e represéntanllos con profesionais castellanohablantes traídos de fóra, a comunidade de falantes do eúscaro váisenos a desangrar e na normalización do eúscaro, inevitablemente, ímonos a botar para atrás. O eúscaro moléstalles. De aí converteron no odre de todos os paus.