A sociedade na que vivimos está absolutamente baseada na subordinación. Ao longo dos séculos, a nosa vida foise configurando conforme a ela, e aos poucos a competencia de decisión, a liberdade e a soberanía fóronse reducindo. Ás veces quitáronnolas con forza, ás veces démonolas/démosnolas nós mesmos alegremente, ou sen darnos conta, mediante un labor longo e profundo, que é a enxeñaría humana.
Hoxe en día a situación é moi grave e perigosa, xa que a raíz que nos fai ser libres está en perigo de extinción: alimentación, vestido, saúde, ensino, traballo... A capacidade de decisión é moi pequena, porque todo está establecido en favor dos intereses duns poucos. Convertéronse nunha vida absolutamente artificial e iso non ten un futuro moi bo. Por exemplo, a auga imprescindible, a auga que chega ás nosas casas está contaminada (como se entende que a auga necesita químicos para poder beber? ), o aire que respiramos está contaminado en xeral, os alimentos que se venden no mercado están contaminados. Consecuencias? Cada vez hai máis enfermos, cada vez máis enfermidades, tanto corporais como mentais, en linguas nas que a riqueza correspondente ao vocabulario está a perderse continuamente (incluído o eúscaro), é curioso cantos novos nomes invéntanse ao redor da saúde ou, mellor dito, ás enfermidades.
Nunha organización dominada pola subordinación, os partidos políticos desempeñan un papel fundamental desde que saíron á praza. Poderiamos dicir que foron concibidas de maneira intencionada, precisamente para cumprir mellor os obxectivos que buscaban os señores. Son a columna do poder real, despois de aceptar ser comprados a cambio de participar neste sistema infame e opresor. Representan ou rouban a liberdade do ser humano, son estruturas jerarquizadas, vístense de ideoloxías posibles para provocar distincións entre a cidadanía, e converteron as relacións de grupo que nos son necesarias en puro mimetismo, entre outras cousas. No País Vasco, polo menos, esta tendencia é moi evidente. Entre nós, fálase repetidamente do dereito a decidir, pero no pobo máis pequeno tampouco se deixa o poder en mans dos cidadáns, por medio de asembleas ou doutra maneira.
Ante este País Vasco que vai á deriva, temos que recuperar a soberanía, con urxencia, para poder ter un futuro firme e claro. Para iso, debemos facer desaparecer os partidos políticos
Nun mundo realmente diverso, onde as características de todos os días e noites son diferentes, onde todas as flores teñen os seus matices, e no que os homes somos únicos, é vergoñoso ver como eles levantan as mans á vez nos municipios e no resto dos lugares, obedecendo mansamente, en todos os asuntos, as ordes que lles chegan de arriba. Funcionan como rabaño e quérennos rabaño. Por pór outro exemplo, nos últimos tempos, alguén chamou á trompeta para mobilizarse a favor de Palestina, pero non hai ningunha sirena en favor de Venezuela. Hai límites nos dereitos humanos, as torturas, os asasinatos... son bos ou malos segundo unha ideoloxía, a palabra do pobo pode roubarse si o que manda é “socialista”? Eu, por suposto, estou en contra de todas as opresiones e, neste caso, ademais, hai moitos máis vascos en Venezuela, onde os resultados do traballo que deixaron son moi evidentes.
Como dixemos, os seres humanos non propomos nin debatemos nin decidimos unha soa norma, unha soa lei. Pero o home só pode substituírse a si mesmo; ninguén pode roubalo. Por tanto, ante este País Vasco que vai á deriva, temos que recuperar a soberanía, con urxencia, para poder ter un futuro firme e claro. Para iso, temos que facer desaparecer os partidos políticos e tomar nas nosas mans todos aqueles que se decidiron en relación coa nosa vida: o ser humano –barrio–, o pobo –liñaxe–, o mundo. As terras son do pobo e debemos protexelas. Non hai “interese xeral” que se decida fose de nós, senón que se acorde entre todos os veciños e veciñas e en igualdade. Non necesitamos Deputación, Goberno Vasco, Goberno de Aquitania para establecer aquí e alá o novo Guggenheim, o TAV, incineradoras, macroeólicas ou encarceramentos domésticos.
A vida empeza por un mesmo, e os proxectos necesarios para o seu desenvolvemento deben levar a cabo nos barrios. A partir de aí, os pobos decidirán que tipo de estructuración necesitan, e non ao revés.
Os partidos políticos e a soberanía son como o aceite e a auga: inmiscibles.
Iñaki Landazabal
Bidali zure iritzi artikuluak iritzia@argia.eus helbide elektronikora
ARGIAk ez du zertan bat etorri artikuluen edukiarekin. Idatzien gehienezko luzera 4.500 karakterekoa da (espazioak barne). Idazkera aldetik gutxieneko zuzentasun bat beharrezkoa da: batetik, ARGIAk ezin du hartu zuzenketa sakona egiteko lanik; bestetik, egitekotan edukia nahi gabe aldatzeko arriskua dago. ARGIAk azaleko zuzenketak edo moldaketak egingo dizkie artikuluei, behar izanez gero.
O Consello de Euskalgintza está a alertar da emerxencia lingüística que estamos a vivir nas últimas semanas. Pasaron bastantes anos desde que se empezou a describir a situación do proceso de revitalización do eúscaro no cruzamento, na rotonda, no inpasse e con palabras... [+]
O 25 de novembro, Día Internacional contra a Violencia Machista, a Secretaría Feminista do sindicato Steilas publicou un cartel: O noso corpo é un campo de batalla, e todos os centros educativos de Hego Euskal Herria recibírono. Queremos denunciar a violencia que sofren as... [+]
Vivimos nun contexto no que os discursos de odio antifeministas e racistas a nivel mundial están a aumentar gravemente. As narrativas de extrema dereita insérense en todo o mundo tanto polas
redes sociais como polas axendas políticas. O racismo e o antifeminismo... [+]
Moitas veces, despois de mirar as brumas desde a miña casa, ocorreume non coller paraugas, aínda que saiba que vou acabar de empapar. Por que será? Talvez non lle apetece coller o paraugas? Quizá coa esperanza de que non me molle? A pesar de todo, a conclusión foi sempre a... [+]
Recordo que con 16 anos, a Ertzaintza identificoume por primeira vez nunha concentración a favor do eúscaro ante os xulgados de Bergara. Criamos que en Euskal Herria era lexítimo o clamor pola euskaldunización dos tribunais, pero tamén entón faltaría algún permiso,... [+]
O desastre provocado pola pinga fría en Valencia deixounos imaxes dramáticas, tanto polas consecuencias inmediatas que tivo, como porque nos adiantou o futuro que nos espera: que este tipo de fenómenos climáticos extremos van ser cada vez máis numerosos e graves. Isto... [+]
A actualización do Plan Enerxético de Navarra pasa desapercibida. O Goberno de Navarra fíxoo público e, finalizado o prazo de presentación de alegacións, ningún responsable do Goberno explicounos en que consisten as súas propostas á cidadanía.
Na lectura da... [+]
Desde a desaparición da Unión Soviética, a rusofobia foi crecendo. O concepto de seguridade do Consello de Seguridade da ONU de 2002 é moi claro e indica que a seguridade e estabilidade do planeta deben depender dos Estados que non teñen intención de desafiar a Estados... [+]
Andoni Urrestarazu Landazabal naceu na localidade de Araia o 16 de xullo de 1902 e faleceu en Vitoria o 21 de novembro de 1993. Xa se cumpriron 31 anos e creo que é o momento de recoñecer o seu nome e ser, xa que non se coñece ben o legado que deixou. Umandi utilizou o nome... [+]
A escritura de autobiografía é, segundo din, a ferramenta máis eficaz para o desenvolvemento persoal, a máis liberadora. Tirar das cousas do pasado e lembralas, parece que axuda a desatar os nós do presente. Si, axuda a entender o presente e a debuxar un futuro que nos... [+]
Fixen un repaso desde o anuncio da pandemia até a traxedia de Valencia e concluín que a nefasta xestión institucional que ten a mentira e o forupe como devasa é constante da clase gobernante.
Non temos un gobernante substituto válido mentres este sistema pendular non se... [+]
O 19 de novembro é o día mundial do baño. Aínda hoxe, no século XXI, moitos traballadores e traballadoras, aquí, no País Vasco, non teñen dereito a usar o baño nas súas xornadas laborais. Exemplo diso son moitos os traballadores do transporte.
Os aseos son a clave da... [+]
O problema da vivenda é un problema estrutural que vén de lonxe. O que debería ser un dereito humano non é máis que un dereito subxectivo. Digo que é unha fraude porque, aínda que todas as institucións e todos os partidos políticos digan unhas palabras bonitas, non se... [+]
A nova Lei de Educación aprobada na CAV contra a maioría dos axentes da escola pública ten como obxectivo garantir a gratuidade do ensino concertado a través do financiamento dos poderes públicos. No Estado español tamén se anunciou unha... [+]
O 15 de novembro celebraremos en Errenteria-Orereta as tres xornadas organizadas polos diferentes axentes que conformamos Euskal Herria Digitala. Trátase dun taller de autodefensa dixital feminista e unha charla sobre a dixitalización democrática.
Os membros de DonesTech... [+]