Estas foron as miñas últimas palabras cando fómosche, collidos da man no teu profundo soño respiratorio. O teu corazón quedou para sempre sen unha dor especial, sinxelo, digno. Como vostede queira e esixa. Como queiramos e respectamos.
Xa un mes antes da chegada do inverno, os últimos días da noite máis longa, antes de que a nai terra empezase a levantarse lentamente, recibiuche dulcemente no colo, na eternidade. Fúchesche demasiado rápido, sen gozar o suficiente de recentemente xubilado, familia, amigos, veciños, batukada, etc.
Pero vostede mirou á morte cara a cara desde o principio, aceptando o que viña, espremendo o tempo de despedirse del por encima do tabú, até o último minuto exemplar, xeneroso até o último segundo, facendo o camiño moi fácil aos demais. Non podiamos pedirche máis, non podemos estar máis orgullosos de ti, mamá.
Tiña medo da dor intensa e da dependencia. Seguramente foron da túa man por implicarse tanto no coidado de familiares e amigos. Elene, Amama, Martita, Karmen, Marisol… acompáñanlles os bicos e recordos gardados. Esas perdas aclararon en parte o noso camiño.
Pasaron catro ou cinco meses desde que a noticia caeu sobre nós como unha enorme pedra. Pero que valor e resiliencia tiveches ante a enfermidade, mesturada con algo de ironía, de xenio e de obstinación, por suposto. Viva o campión!
O que nun principio me parecía surrealista fixémolo con naturalidade hiper-realista. Que bonito foi facer contigo o último camiño con tranquilidade e suavidade: sen complexos, necrolóxica, cartel, carta, velada, música, fotos… organizando o final en colaboración. A verdade é que non vexo unha maneira máis bonita de despedirme agora.
Que bonito foi facer contigo o último camiño con tranquilidade e suavidade: sen complexos, necrolóxica, cartel, carta, velada, música, fotos… organizando o final en colaboración. A verdade é que non vexo unha forma máis bonita de despedirme agora
E que lle imos a dicir a Osakidetza, mamá? Moitas grazas por encima de todo a todos os profesionais que foron cómplices no camiño cara a unha morte digna, sabemos que o tema da eutanasia non é fácil, quizá demasiado novo, pero aí estivestes, da man na man, tranquilizando entre todos a dor.
Con todo, tamén hai quen che fallaron. Seino, este non é o teu estilo, sempre humilde, silencioso, porque fuches grande na pequeñez. Pero teño que dicir que si, refírome a vostedes, porque hai obstáculos na prevención, na atención primaria, no oncolóxico ou na psicoloxía, falta de investimento e formación, persoas con empatía ou falta de profesionalidade, responsables, programas, sistema roto.
Desgraciadamente, nai, non fuches a primeira nin a última. A rabia complicouse nestes días difíciles.
Avergóñome de como moitos dos servizos que a asociación contra o cancro ofrece a cambio de bico cobren as deficiencias do noso sistema de saúde, os dramas. Como chegamos a esta situación? Aínda que estamos moi agradecidos, non é lexítimo que persoas e entidades privadas financien as nosas necesidades. E iso tamén hai que dicilo en voz alta.
Doutra banda, que dicir aos emisores dos centos de mensaxes, bicos e abrazos que recibimos nas últimas semanas? Que tremendo era o xesto de amor que recibira! Emocionada, empapada da vosa calor, a cada oferta de axuda ocorréuseme unha única resposta: por favor, segue construíndo, coidando, a Euskal Herria feminista e rebelde.
E, por certo, antes de que sexa demasiado tarde, sigamos falando da morte co nacemento, porque non hai nada máis natural. Desenvolverse, escribir, debuxar, bailar, meter a pata, acariñar e gozar cos demais como lle gustaría a Edurne.
Saúdos, bruxas, flores de sol acompañantes e protectoras finas baixo a lúa. Mafalda tampouco esquecerache!
Urtzi Ugalde, fillo da activista Edurne Ugalde Zubiri
Bidali zure iritzi artikuluak iritzia@argia.eus helbide elektronikora
ARGIAk ez du zertan bat etorri artikuluen edukiarekin. Idatzien gehienezko luzera 4.500 karakterekoa da (espazioak barne). Idazkera aldetik gutxieneko zuzentasun bat beharrezkoa da: batetik, ARGIAk ezin du hartu zuzenketa sakona egiteko lanik; bestetik, egitekotan edukia nahi gabe aldatzeko arriskua dago. ARGIAk azaleko zuzenketak edo moldaketak egingo dizkie artikuluei, behar izanez gero.
Non quero que a miña filla se disfrace de xitana nos caldereros. Non quero que os nenos xitanos da escola da miña filla gocen de xitanos nos caldereros. Porque ser xitano non é un disfrace. Porque ser xitano non é unha festa que se celebra unha vez ao ano, manchada de roupa... [+]
A verdade é que non sei por que estou a escribir isto. No ambiente conflitivo de hoxe en día non se toman ben este tipo de opinións. É posible que ARGIA non publique isto, xa que non coincide coas opinións que publicaron até agora (pero se finalmente decidiron publicalo,... [+]
O 15 de xaneiro o lobby tecno-empresarial Zeditzak presentou o seu 6º informe, Euskadi e a Unión Europea, un destino compartido de prosperidade e competitividade. O neoliberal Think Tank, formado por expertos emerxentes do mundo das finanzas, presentou unha receita máxica... [+]
Os euskaltzales movemos os nosos pés tras a testemuña da Korrika, para reivindicar que queremos seguir vivindo como pobo vasco, en favor da nosa lingua.
Os primeiros pasos dáos a persoa migrante que sae do seu país de orixe en África, América do Sur ou Asia,... [+]
E un ano máis, os sindicatos organizáronnos folgas prefabricadas. E nós, individualmente, decidiremos si sumámonos ou non á folga, sen necesidade de ningunha asemblea no centro.
Ao parecer, o modelo de folga que me ensinaron a min xa non está de moda. No meu imaxinario, a... [+]
Hoxe, 21 de xaneiro, é un día para lembrar e reflexionar sobre unha interesante efeméride da nosa historia recente. Cúmprense 50 anos do peche de 47 traballadores de Potasas de Navarra. Este peche, que durou quince días, provocou unha folga xeral en Navarra, informou o... [+]
Fai un par de semanas publicáronse varios datos de Noruega. Neste país de Europa do Norte predominaron os coches eléctricos, sendo a marca Tesla a a máis vendida, cun 90% de enerxía reciclable que se consome alí. Pola contra, as empresas públicas norueguesas non teñen... [+]
Hoxe en día, as voces das mulleres e dos nenos e nenas permanecen no seo dunha cultura que deslegitima as súas voces, silenciando as súas experiencias, dentro dun sistema tendente a minimizar ou ignorar os seus dereitos e necesidades básicas. Un exemplo mediático deste... [+]
O martes deuse a coñecer a sentenza contra cinco novos de Lapurdi, condenados por pertenza a Segi. Quince meses de cárcere por reversión a dous mozos, cunha multa de 500 euros cada un; 140 horas de traballo forzado e 500 euros de multa a outros dous mozos; e, finalmente,... [+]
O outro día, mentres repasaba a famosa serie de televisión The Wire, chegou unha escena que me lembrou a desesperación. Alí, a dirección do diario The Baltimore Sun reuniu aos traballadores e avisoulles dos cambios que se aveciñan, é dicir, dos despedimentos e dos... [+]
A cultura consumista que vivimos, manda a todo usuario a un goce desmesurado. Como di Slavoj Zize, Goza do teu fetiche, converteuse no rudo mandato da hiper-modernidade. O goce actual leva a cabo a través dos dispositivos tecnolóxicos existentes para ocupar o lugar do... [+]
Unha pantasma atravesa as cociñas: As pantasmas de Carlos.
Karlos non se presentou ao Master Chef Celebrity. Tras analizar o seu patrimonio culinario, ten moi claro que non vai superar a selección dos seus adversarios. De feito, a Academia da Gastronomía e os medios de... [+]