Otsaileko gau hotzetan bilutsik sentitzen naiz, hutsik, defentsarik gabe. Azenario bat AEBen tanke baten aurrean bezain defentsarik gabea, errukarri. Eta zuen etxeetako epela inbidiaz irudikatzen dut: estufa ondoko goxoa, baratzuri zoparen beroa eztarrian behera, etxeko zapatila jantzi berrien satisfazioa. Zuek ez dakizue ondo zein diren luuuze eta hotz otsaileko gauak. Egizue aproba bestela, jantzi nik daukadan bezalako alkandora bat, hartu lastozko kapela bat, hautsia, lortu jeans estu eta zarratatu batzuk eta atera, atera zaitezte zuen etxeko balkoira eta egon zaitezte ordu erdi batez, ordu erdi bakar batez soilik, geldirik, besoak T baten modura zabalduta. Koldarrok! Nola nagoela uste duzue ni!
Atera zaitezte bai eta egon otsaileko gauek ateratzen duten hotsei adi. Otsaila otsoen hila delako eta noski, otsoak ibiltzen direlako nire oinetan miazka eta usmaka gaua luzeeeago eginez. Aitortu behar dut horrelakoetan sentitzen dudala urduriak eta beldurrak eragindako bero pixka bat. Izan ere, ni txoriak uxatzeko jarri ninduzuen, ez? Zer egin dezaket nik otsoen aurka?
Gaur igandea da, otsailaren 4ko igandea, Santa Ageda bezpera hain justu. Gaur ere ibili dira soinu eta bertsoak lagundurik hainbat lagun baserriz baserri eta nire inguru-aldamenetik ere pasa dira. Asko erreparatu ez badute ere nigan. Eskerrak egia esan, ze niretan fijatzen direnak, niregatik babukeriak edo lerdekoriak esateko izaten baita: ikusten al dek txorimalo hori, horrek ez dik euli bat ere uxatuko! Edo hori ez dek txorimaloa hori txorifeoa dek! Kar. Kar. Kar.
Halere, gaur, inoiz ez bezala, 14-15 urteko mutil bat gerturatu zait. Irakasleak idazlan bat egiteko eskatu diela esanaz: Txorimalo baten gogoetak igande arratsalde batean. Eta niri galdetu dit ea ze ostia esango nukeen nik igande arratsalde batean. Eta nik kontatu diot otsaileko gauak luuuzeak eta hotzak direla, eta otsoen beldur izaten naizela, inbidia diodala etxeko beroari, gaur Santa Eskean pasa direla batzuk bixi-bixi eginda… Hurrengo igandean ere etorriko dela esan dit. Bisitan.