Geroa Galarraga
Idazterako orduan, arlo ezberdinak jorratzea gustatzen zait. Sail ezberdinak lantzea eta ikutzea, beste era batera esanda. Poesia edo bertsoak argitaratzea gustatuko litzaidake baina batez ere, iritzi artikuluak dira beti nire gustokoenak.
Azken bidalketak
Iruzkin berriak
- Geroa Galarraga(e)k Kapitalistoak. bidalketan
- Mikel(e)k Kapitalistoak. bidalketan
Ez izan ibilgu, izan korronte.
Atalak: Sailkatu gabea
Nomadak omen gara. Basamortu batetik bestera egindako bidean, norberak erakarritako egoeretara (batzuentzat destinu petrala) egokitzeko gaitasuna omen dugu. Basamortuaren erdian, zerbait izan nahiean eta ezinean, elikatuko gaituen subjetuak noiz zurrupatuko zain ibiltzen gara hutsune guztiak norberaren irudimenean soilik dagoen oasiak estaliko dituelakoan.
Oasia, barrunbearen ametsa. Zuloaren estalkia. Guztion ametsa, hondarrez beteriko eskuraezina den ikusmugaren aurrean. Oasia, atomoz betetako kimera.
Guztiontzat preziatuenak, oxigenozko bat eta hidrogenozko bi: ura.
Ura da oasiaren erdigunea. Basamortuaren erdian egarriz hiltzen ari garenean asetzen gaituen bakarra. Gu ere, ura omen gara. Bizirik egoteak zer suposatzen duen ezer gutxi erakutsi diguten ikastolan behintzat, halaxe esaten ziguten (konturatuko zineten atomoena wikipedian begiratu dudala. Normalena da, ikastolan buruz ikastera derrigortzeak sortzen duen ondorioetako bat da ezer ez gogoratzearena).
Nire gabeziekin arratsalde pasa haizea hartzera ateratzen naizenean beti itsasertzean egiten dut eserialdia. Nire maitalerik sutsuena den bakardadearekin barne bakarrizketetan hasten naizenean ohartzen naiz gure basamortuaren erdian, gu guztiok uraren norabidea inertziaz jarraitzen duten ibilguak garela. Bidean, harri, euri jasak eta hainbat fenomeno meteorologiko jasaten dituztenak eta bidearen bukaeran, itsasoari gure izatea eskeintzen diogunak. Halako batean, guztiok itsasoratzean hil egiten gara…
Gaur arratsaldean, beste behin, bakarrizketan itsasoari begira nengoela behe ibilguaren atarian nengoela konturatu naiz. Sedimentazio prozesuan. Eguzkiaren indarrarekin, udan gertatzen den bezala, barneko ura lurruntzen ari zitzaidala konturatu naiz. Agortzen. Ibilguko bide guztiak obedienteki jarraitzen.
Txintxo txintxo betetzen. Beti betetzen. Gu guztiok beti betetzen. Gure ibilguek diotena irmoki baieztatzen, gure korrontea berriz akabatzen. Esentzia ahultzen eta ibilguaren zurruntasunari eusten, eta ez barruan sortzen dena ernaltzen. Barruko korronteak dioena apaltzen saiatzen, hala egingo ez bagenu, ibilguaren bidetik agian kanpo geratuko ginatekeelako. Inoiz ez garena babesten. Inoiz ez bide zidor berriak topatzen. Inoiz ez basamortuari oasia eskeini beharrean, basamortuan bertan, potzuak sortzen. Inoiz ez.
Euria hasi da. Baina ez dut ihes egin. Orduan konturatu naiz, ni ere ibilgua izateari uzten ari naizela eta bidea jarraitzea espero izatetik, poliki poliki bidea sortzen hasi naizela. Zer dagoen ondo edo gaizki sentitzearen gainetik (hau nork ezartzen du? “La todopoderosa” izan daiteke? norberak hausnartu dezala. Edozein motatako epaiketak gorroto ditut, ez naiz ANko parte, beraz utikan epaile lanak! ) nire barruko basamortuan norberak soilik onartu behar dituen putzuak gauzatzea onartzen hasi naiz. Aske izan nahiak korrontea sortu duelako. Korronterik gabe, ez dagoelako askatasunik. Errekak jada ez dit inoiz gehiago gainezka egingo… inoiz ez… korrontea sortzeko erabakia hartu nahi izan dudalako.
Ah!! Etxera nindoala kaktus bat erosi dut. Izan dudan azkena hil egin da eta txikiago bat erostea pentsatu dut. Nire basamortuan ugari izan ditut. Maitagarriak dira. Batez ere azkena. Arantzak zituen arren, inoiz ahaztuko ez dudanez izena jarriko diot… eta zuk badakizu zein den.