Montauk taldearen ‘Geruzak’ diskoa: negu hau ez dadila joan

2018-11-07  //  Musika  //  Iruzkinik ez

Aitor Garcia de Vicuña (gitarrak eta sinteak), Gorka Etxebarria (bateria eta bibrafonoa), Urko Urzelai (baxua) eta Beñat Goitia (ahots eta gitarrak) dira Montauk taldeko partaideak.

Ezin esan Montauk taldeak harritu gaituenik. Zentzu positiboan: taldearen lehenbiziko diskoa entzun zuenak (Bilaketan, 2016) ondo zekien gasteiztar hauek badutela zerbait.

Eta iristen da lan berria zirkulazioan jartzen hasteko unea, aukeratzen dute Itzali da Berlin aurrerapen kanta gisa, eta entzule hau behintzat, lehenbiziko entzunaldian harrapatzen du abestiaren iparreko atmosferak, elementu minimalekin osatzen doan giroak, hasierako intimismotik abiatuta hartzen duen erritmoak, dantza nostalgiko batera gonbidatzen zaituena Libe Garcia de Kortazarren ahotsak lagunduta. Pieza borobila, Slowdiveren soinua gogora ekartzen duena.

Noski, horren ondoren Geruzak disko berria osorik entzuteko gogoz geratzen zara.

(gehiago…)

Nork hil nahi zuen Bob Marley?

2018-10-31  //  Literatura, Musika  //  2 iruzkin

Bob Marley 1975ean.

Horrela dira gauzak nazioarteko agenda mediatikoan: urtetan ahaztuta egon da Bob Marley eta halako batean, nonahi ikusten hasten zara. Zergatik? Ba Netflixek estreinatu duen dokumental batengatik: Who Shot the Sheriff? lanean aztertzen da zer geratu 1976ko abenduaren 3an, zazpi pertsona abeslari jamaikarraren etxean sartu zirenean, han zegoen jende guztiaren kontra tiroka.

(gehiago…)

MTV-ren gola San Mamesen: garaitu eta zurera ekarri

2018-10-19  //  Kulturgintza, Musika  //  10 iruzkin

Berri Txarrak taldeak MTVren kontzertuan joko duela iragarri dute.

Azaroaren 3an San Mameseko zelaira salto egin aurretik, MTVk dagoeneko sartu du lehen gola Bilbon. Ostegunean iragarri dutenez, Berri Txarrak taldeak joko du katearen Europe Music Awards ekitaldiaren aurretik Athletic-en estadioan antolatu duten kontzertuan, Muse eta Crystal Fightersekin batera.

(gehiago…)

Spotify-rekin bukatu zen musika deskubritzeko gogoa (edo ia)

2018-10-16  //  Musika  //  5 iruzkin

Spotifyk sekulako inpaktua izan du musika entzuteko dugun moduan. Baina positiboa izan da?

Egunotan artikulu asko publikatzen ari dira Spotify-k hamar urte bete dituela-eta, kontatzen zein izan diren hamarkada honetan aplikazioan gehien entzun diren kantak edo nola aldatu zuen konpainia suediarraren streaming plataformak musika entzuteko modua mundu mundialean. Eta egia da, inpaktua itzela izan da, kasik borratu egin du aurretik, une esperantzagarri batez, gertatzen hasi zena. Musikaren industria hankaz gora jartzear egon zen fenomenoa: jendeak diskoak digitalki konpartitzea.

(gehiago…)

Ubik eta enplegu kultural garaikidea: esplotatu langileak eta lortu kontratu publiko berriak

2018-10-10  //  Kulturgintza  //  Iruzkin bat

Ubik sorkuntza liburutegiko langileek salatu dute oso baldintza prekarioetan ari direla lanean (argazkia: Tabakalera).

Donostiako Tabakaleran dagoen Ubik sorkuntza liburutegiko langileek “aski da” esan dute. Joan den asteburuan hainbat hedabidek jaso zuten biblioteka berezi horretan lan egiten duten hamahiru bitartekarien protesta: hilean 1.000 eurora iristen ez diren soldatak, ordutegi kaotikoak, asteburuetan eta jai-egunetan lan egin beharra plusik kobratu gabe… Prekarietate-putzu bat, hiriak azken urteetan egin duen inbertsio kultural handienaren erdian.

(gehiago…)

Sailburuarentzat, turista baten berdina balio duzu

2018-10-02  //  Fauna publikoa  //  Iruzkinik ez

Zer izan behar duen munduari palazio eder baten sabaitik begiratzeak. Gainbehera so egin, eta jende guztiak berdina dirudi, ezin duzu jakin nor den bertakoa eta nor dagoen bisitan; zenbat billete dauzkan alemaniar honek patrikan, noiz atera den donostiar hura lan egiten duen tabernatik, akituta, hamar orduko txanda baten ondoren; zenbat gogo dauzkan beste hark, Narrika kaleko labana-dendako eskaparateari begira ari denak, norbaiti zintzurra ebakitzeko.

(gehiago…)

Kultura ministerioa deseginda, itzal beldurgarria proiektatu du Argentinak

2018-10-02  //  Kulturgintza, Nazioartea  //  Iruzkinik ez

Pablo Avelluto, Argentinako kultura ministro ohia.

Konturatu zineten zer salatu zuen Benjamin Naishtatek Donostiako Zinemaldian, Rojo filmarengatik irabazitako zuzendari onenaren Zilarrezko Maskorra eskuan zuela? Argentinak Kultura ministerioa desegin duela. Ministerio oso bat, ez si eta ez no, estatu-idazkaritzaren mailara jaitsi dute eta orain Hezkuntzaren menpe dago –eta ez Kultura bakarrik, Energia, Enplegua, Agroindustria, Osasuna, Zientzia eta Teknologia, Turismoa eta Ingurumena ere beheratu ditu Macriren gobernuak, estutasun ekonomikoak argudiatuta–.

(gehiago…)

Esperimentu bat irabazle, erraldoi digitalak sumatzen hasi diren edizioan

2018-10-01  //  Zinemaldia 2018  //  Iruzkin bat

Isaki Lacuestak ‘Entre dos aguas’ filmari esker irabazi du Urrezko Maskorra (argazkia: Alex Abril).

Zarata handirik egin gabe, Isaki Lacuestak dagoeneko bi Urrezko Maskor eskuratu ditu Donostiako Zinemaldian hamarkada honetan. Lehenbizikoa aski eztabaidagarria iruditu zitzaidan, 2011n Sail Ofizialera ekarri zuen Los pasos dobles-i asmo handiko lana izatearen traza hartu bainion; intentzio puztu samarrak, gero zehazgabetasunean itotzen zen pelikula batentzat.

Justu kontrakoa esan behar dut, ordea, aurten podiumera eraman duen Entre dos aguas filmaz, zeina adibide bikaina den erakusteko apustu zinematografiko arriskatu batek ez duela zertan bilakatu publikoari ulertzeko zaila egingo zaion artefaktu kriptiko bat.

(gehiago…)

Urrezko Maskorra lortzeko lehia nola bukatu den, plano-sekuentzian kontatua

2018-09-28  //  Zinemaldia 2018  //  Iruzkin bat

Pia Tjelta aktoreak lan bikaina egin du Tuva Novotnyren filmean.

Zinemaldiaren azkenaurreko eguna da eta nabaritzen da amaierako konpasetan gaudela, azken filmak, azken kritikak, azken kafeak pelikula eta pelikula artean eta aurreko egunetan baino jende gutxiago, bai publikoarentzako emanaldietan, bai prentsakoetan, programazioa ere argalxeagoa baita gaur, film bakarra lehiaketan, Tuva Novotny zuzendari norvegiarraren Blind Spot, zeina oso amaiera ona iruditu zaidan Sail Ofizialarentzat, pelikula bat oso-osorik plano-sekuentzia bakarrean errodatzen den lehenbiziko aldia ez den arren (hor daude Alfred Hitchcocken Rope (1948) edo Alejandro G. Iñarrituren Birdman (2014), adibide klasiko eta garaikide bana aipatzeagatik), alegia, Tuva Novotnyk film honetan egin duena lehenago ikusia genuen arren, errespetua merezi baitu norbaitek horrelako balentria egiteko asmoa agertzeak berak, eta ikuslearen arretaren parte bat hasieratik irabazia daukala iruditzen zait; eta gainontzekoa ere, erakustaldi tekniko horretatik harago dagoena, irabazteko moduko lana dela istorio hau, zeinak kontatzen duen nola itzultzen den neska nerabe bat eskubaloi entrenamendutik etxera, zerbait jaten duen askaltzeko eta, dena normal-normal dagoela dirudienean, bere burua leihotik behera botatzen duen, horrek atzetik ekarriko duen guztiarekin, hau da, haren amaren korrikaldi desesperatua eskaileretan behera, anbulantzia, ospitalea, bizirik aterako ote den zalantza, eta, oraindik beroan, neskak hori zergatik egin duen ulertzen saiatzea, pertsonaien iraganean arakatuz eta suizidio saiakera baten atzean dauden inplikazio pertsonal eta sozialak mahai gainean jarriz, agian, bainaren bat jartzeagatik, teatralizatuegia izan daitekeen modu batean azken hori, zeren, dena esaten hasita, filmaren amaiera aldeko zati bat pixka bat erori zait, “esan” baino “erakutsi” egiten zuen pelikula bat ikusten aritzetik, esplikatibotxo jartzen hasi den ospitaleko eszena batera iritsi baikara, gehiegi iraun ez duena zorionez eta, atzetik ekarri duena bost bat minutuko taxi-bidaia bat, zeinean Pia Tjelta aktoreak ia hitz bakar bat esan gabe lortu duen emakumezko aktore onenaren sarirako hautagai sendoenetako bat bihurtzea, bide batez konfirmatuz Novotnyren izena aurrerantzean jarraitu beharreko zuzendarien zerrendan sartu behar dugula bai ala bai, izan ere, zure lehenbiziko filmean hau egiten ausartzen bazara, hurrengoa zer izango den ikusteko gogo handia jartzen duzu dagoeneko, baina ezin izango du Donostiako Zinemaldiaren edizio honetan izan, esan bezala, hau bukatzen ari baita eta bihar dagoeneko saridunen izenak jakingo ditugu, gustatuko zaizkigu batzuk eta gustatzen ez zaizkigunei buruz esango dugu erabaki instituzionalei eta ekonomikoei esker irabazi dutela, eta datorren urtera arte despedituko gara, baina lehenago geratzen zaizkigun beste pare bat artikulu bukatu beharko ditugu eta, hori baino lehenago, orain alegia, ahalegindu beharko dugu esaldi bakarreko kronika hau nolabait borobiltzen, adibidez esanez gasolina izerditzen ari garela punturik gabe eskribitzeko eta beraz, pentsatzeko zer izan behar duen pelikula osoa horrela planteatzeak eta endemas, efektu hori, segun eta ze ikuslerentzat, ia oharkabean pasatzeak, benetan zinemak gauza magikoak lortzen ditu batzuetan.

Preso egon denaren gogoa espazio-ontzira itzultzen da beti

2018-09-27  //  Zinemaldia 2018  //  Iruzkinik ez

Preso-ohien espazio-ontzi batean gertatzen da Claire Denisen filma.

Claire Denisen eta Isaki Lacuestaren filmak programan ikusita, gaurko eguna markatuta geneukan Sail Ofizialeko indartsuenetakoen artean. Eta, behingoagatik, aurreikuspenak bete dira: zuzendari paristarrak zientzia fikziozko lan batekin eta gironarrak dokumentalaren eta fikzioaren arteko mugak esploratzen dituen film batekin, emaitza konbentzigarriak utzi dituzte.

(gehiago…)