Bosgarren eguna, Zinemaldiaren erdia pasa da dagoeneko. Akreditatuen espezieak puntu honetara iritsita garatua behar du festibaleko instalazioekin gertutasun-gradu bat, familiartasun-sentsazio bat, aretora etxeko zapatilekin eta albornozarekin joatea serioski pentsatzerainokoa –gainera, total, inork ez zaitu ezagutuko aurpegian daramatzagun gauza hauekin–. Eta prentsaren animo-egoerarekin bat eginez, etxeko sua, familiakoen beroa eta hiriko zaratatik urrun dauden eszenatokiak programatu dizkigute. Baina ez pentsa nekazal-turismo batera joan garenik: sufrikarioa eta heriotza dira Sutemose pelikula lituaniarraren eta Supernova ekoizpen britainiarraren kontzeptu-gakoak.
Sarunas Bartas zuzendariaren lanak 1948ko Lituaniara eramango gaitu: II. Mundu Gerraren ondoren sobietarren esku geratu da herrialdea, baina gerrillari talde batzuek haien kontra dihardute basoan ezkutatuta. Testuinguru horretan, Sutemose-k 19 urteko mutil gazte baten ondoan jartzen gaitu: bere familiaren iragana eta une horretan gertatzen ari dena ulertu nahi izango ditu, baina ez du erraz lortuko, bere etxeko giroa aproposagoa delako gauaren erdian kandela apalekin egindako konfesio mingarrietarako, bazkalosteko tertulia lasairako baino –“ez dakizunak ez zaitu kaltetzen” esango dio Arvydas Dapsys aktoreak jokatzen duen aitaren pertsonaiak–.
Begientzat oso pelikula ederra dela iruditu zait: pertsonaiak mugitzen diren baserri-giroa bere organikotasun guztian transmititzen du irudien bitartez –apuntatu Eitvydas Doskusen izena argazki onenaren sariko hautagaien artean– eta istorioa kontatuta dagoen erritmoa ere, zaldiz dabiltzan jendeen mundukoa da, astiro doa pelikulako istorioa harilkatzen. Pelikula gogorra ere bada, hori bai, ia tirorik entzuten ez den filma izan arren, gerra eta jende armatuen mehatxua etengabea delako. Historia handia jende arruntaren bizitzetan nola gurutzatzen den erakusten duen lan baten aurrean gaude, eta aurtengo Sail Ofizialetik orain arte gehien konbentzitu nauen pelikuletako bat da.
Paisaia ederrak ikusten dira Supernova ekoizpen britainiarrean ere, baina gainontzean, dagoeneko ikusita daukazun pelikula baten sentsazioa uzten du. Sam eta Tusk urte luzez elkarrekin bizi diren bi gizon heldu dira eta autokarabana batean ikusiko ditugu pelikularen hasieran. Road movie estilora egituratutako pelikula honek, horrelakoetan ohikoa den moduan, protagonistak eramango ditu beraien bizitzetan aldaketa garrantzitsuetarako prestatzera. Izan ere, Tuskek (Stanley Tucci), gradualki memoria galaraziko dion gaixotasun bat dauka, filmaren lehen konpasetan ikusiko dugun bezala. Hortik aurrera, bikotearen egunerokoan murgilduko gara, espero zitekeen guztia ikusiz: nola Samek (Colin Firth) bere bikotekidearen ondoan egon nahi izango duen uneoro, hura babestu eta, neurri batean bere ondoan eduki; baina nola Tuskek ez duen horrela bizitzen jarraitu nahi. Hainbat gorabeheraren ondoren Firthen pertsonaiak onartu beharko du maite duen pertsonari joaten utzi behar diola.
Gidoiak pilotu automatikoarekin idatzia dirudi eta burua galtzen ari den pertsonaia lehenbiziko aldiz noraezean agertzen denerako, gutxi gorabehera igarri liteke ondoren etorriko den guztia, dagoeneko gaitz degeneratiboak agertzen diren pelikuletan klixe samarrak bihurtu diren eszenak barne –lurrera erortzen den platera, kasu honetan–. Bazkalosteko telefilme bat izatetik salbatzen duena aktoreen lana da: Firth sekulako aktore puska da, azken hamarkadetan zinema britainiarrean ikusi dugun onenetako bat, eta erdipurdiko material honen despit, zerbait sentiarazten dio ikusleari une batzuetan.
Hala ere, ikusteko daukagunaren erdia ikusita, maila oneko Sail Ofiziala izaten ari da aurtengoa eta oraindik Cannes labela daukaten film batzuk geratzen dira.