Dena iritsi behar da, goizago ala beranduago, amaierara: maitasuna, gerra, filmak eta aurtengo Sail Ofiziala. Der hauptmann alemaniarrarekin itxi da lehiaketa ostiral goizean, erretirada prestatzen hasi da prentsa, baina larunbatean palmaresa ezagutu arte, apustuak egiteko orduak dira Donostian.
Sorpresa atsegin batekin bukatu da Sail Ofizialeko lehia: Robert Schwentkeren Der hauptmann-ek II. Mundu Gerraren amaierara eraman du publikoa. Alemaniako tropak guda galtzen ari dira, kaosa da nagusi eta ihesean dabilen soldadu nazi batek, bere burua salbatzeko, kapitain baten uniformea jantzi eta maila horretako ofiziala dela antzeztuko du, ondorio lazgarriekin.
Ia edozer egiteko baimena daukan norbaiten larruan sartuta, protagonistak filmaren lehen zatian izaten duen eboluzioa iruditu zati lan honen alderdirik sendoenetako bat. Hasieran zalantzakor, egin duen ordezkapena igarriko dioten beldur; pixkanaka autoritatea baliatzen hasten da, benetako ofizialak baino doilorragoa den pertsonaia eraikiz.
Eraginkorki kontatuta dagoen istorio honek inperio baten dekadentziaren detaile-argazkia eskaintzen digu, non puntu batetik aurrera, soberan dauden naziek eraiki nahi zuten estatuaren oinarrizko bermeak ere –batere sendoak ez zirenak, esan beharrik ez dago–, heriotza-gosea nagusitzen baita, porrotaren ospakizun sadiko gisa. Eros eta thanatosen arteko tentsio klasikoa da, heriotza masiboak eta parranda neurrigabeak, inora ez doan ihesaldi baten azken krimenak, debalde eta alfer-alferrik eginak.
Egia da tonua aldatu egiten dela filmak aurrera egin ahala, satira bihurtzen da eta ulertuko nuke ikusle batzuentzat gehiegizkoa suertatzea. Pertsonalki, probokaziotzat hartu dut: kredituekin batera, pelikulan ikusten dugun komandoa gaur egungo Alemaniako kaleetan agertu da, herritarrekin jokatzen 1945ean egingo luketen bezala. Alemaniako azken hauteskundeen emaitzak ikusita, iraganaren itzulera horretaz abisatzea eta muin-muinean daukan faltsukeria seinalatzea inoiz ez dago soberan.
Ostiral arratsaldean itxiko da Sail Ofiziala lehiaketatik kanpo aurkeztuko den Björn Runge-ren The wife lanarekin. Erretirada-doinuak entzuten dira Kursaaleko erredakzio-gelan, festibala jarraitzen aritu garen letra-juntatzaileok badakigu atxamartak hartuta beste nonbaitera bidean jarriko gaituela erredakzioko Estatu Nagusiak.
Dei hori iritsi bitartean, kazetarien artean hasi dira larunbatean ezagutuko diren sarietarako kinielak egiten. Denbora-pasarako ariketa txarra ez da, baina aurten zail jarri dute lehiatu diren filmen hautatzaileek: batez besteko maila ona ikusi dugu eta bereziki azpimarratzekoak dira emakume protagonisten antzezpenak –Alanis, Licht, La douleur, Life and nothing more…–. Donostiatik maskortuta nor aterako den asmatzea ez da izan inoiz gure dohainetarik, beraz barkatuko zaigu kristalezko bolarik ez ateratzea.