Kartzela bat kartzela bat da

Atalak: Desobedientzia

Batzuetan pentsatzen dut, eguneroko bizitza serioegi hartzen ote dugun, zurrunegi.

Epaile baten ustezko bide zuzenetik ez doan guztiari hesiak eraikitzen dizkiogu, kartzelak.

Hori bai, kontzientzia lasaitzeko kartzela modernoak eraikitzen ditugu: Norbegiako Halden kartzelako leihoek ez dute barrarik, goardia erdiak emakumeak dira eta presoekin bazkaldu edo kirola egin ohi dute.

Baina kartzela bat kartzela bat da: zigorra.

Gure Herrian ere Desobedientzia delitu da. Eta gobernuek erresistentzia edo iraultza terrorismo deitzen dute, zigorrak preso eta senideenganaino zabalduaz.

Zer da delinkuentzia? Nork definitzen du? Ez al da askotan, beste alde batera begiratzen dugun erealitate batzuen ondorioz jaiotzen?

Zer da justizia edo zuzenbidea?

Bai, zurrunegi, estuegi hartzen dugu bizitza.

 

Eroa deitzen diogu gizarteak definitutako gidoiaren arabera pentsatzen ez duenari, kreatibitatea edo askatasuna bezelako kontzeptuak aldarrikatzen ditugun bitartean.

 … Obedientzia etxean eta kalean, bekatua, disziplina, ugazabaren esanetara makurtzea, domestikazioa, errespetua, agintea, lehia, kirola, kolonialismoa, politika, demokrazia, erlijioa, alkoholismoa, justizia, monarkia, esklabutza, ezkontza, familia …

Osagai guzti hauek lapikoan, gainezka egiten duen lerde pozointsua bezela jaiotzen da biolentzia.

Italiako kartzela batean gertatzen da “Cesare deve morire” filma, Shakespeare-ren lan bat antzezten dute bertako presoek.

 Hemen uzten dizuet luxuzko kartzelako langileek grabatutako bideo bat. Barre algara ederrak bota ditugu txoko honetan baino nahiago dugu Negu Gorriak-en Borreroak baditu milaka aurpegi.