Aitor Subiza
Nafarra jaiotzez, Madrilgo biztanlea naiz aspaldidanik. Kultura interesatzen zait, eszenatokiak maite ditut. Baina kale-kantoietan hona ekartzea merezi duten istorioak topatzen ditut egunero eta horixe egiteko asmoa dut. Egunerokotasunak, bere txikian, milaka poema, nobela, komedia eta drama gordetzen dituelako bere baitan.
Azken bidalketak
Iruzkin berriak
- ASIER GURIDI ZALOÑA(e)k Ez diren biziak bidalketan
- Arantxa Zabala(e)k Ez diren biziak bidalketan
- Pello(e)k Dena, eta izan behar zuena bidalketan
Oporraldi on
Atalak: Sailkatugabeak
“Ikasleok”, aditu da ahots bat bozgorailuetatik, “ixo, ixo!”, dio irakasleak, eskuak airean astinduz. “Opor aurreko azken eguna denez, sorpresa bat dago guztiontzako jolastokian. Mesedez, egin ilara bana gela bakoitzean eta atera lasai”. Ikasleek oihu egin dute eta urduri daude, asaldatuta. Irakasleak saiatzen dira nahaspila horren gainetik euren ahotsa entzunarazten eta lasaitasunerako deiak egiten dituzte bata bestearen ondotik. Lortu, ezer gutxi.
Atera dira azkenerako ikasleak patiora. Eta hantxe ikusi dituzte hamabi bat gizon-emakume, berdin jantzita denak. Tramankulu andana dituzte atzean, alboetan. Sofistikatu xamarrak batzuk, kable eta botoitxodunak. Beste batzuk ez hainbeste. Ibilgailu batetik sirena bati eragin diote, eta nagusiak ozen galdetu du: “nork nahi du frogatzen lehena izan?”. Haurretako askok eskua altxa dute eta bi boluntario aukeratu dituzte. Ilehori kizkurra eta neska ttiki begi argia. “Etorri, etorri”, dio uniformedunen buruzagiak, “hasteko jarri eskuak horrela”. Eta eskuak bizkarrera ekarri ditu. Halaxe egin dute bi haurrek ere. Orduan berdez jantzitako gizon bi gerturatu eta eskuburdinak paratu dizkiete. Kizkurra saiatu da disimulatzen, baina aurpegian nabari zaio ez duela sentsazioa oso atsegin. Ikaskideek barre egiten diote, eta uniformedunen nagusiak oihukatu dio: “Zer? Mina, ala? Eta orain?” eskuburdinak areago estutuz. Negar batean da ilehoria.
Hori ikusita ez da hainbeste boluntariorik agertu hurrengo frogarako. Bakarren batek altxa du eskua. Baina uniformedunek eskua altxatu gabe ere edozein hartu dute, kirol-txandala daraman haur beltzarana kasu honetan. Konturatu denerako poltsa bat jarri diote buruan, aurpegia estaliz. Eta larri hartzen du arnasa. Poltsa kendu diotelarik halako irribarre batek ihes egin dio, lasaitu ederra hartu du dena nolabaiteko broma zela jakin duenean. Baina ez. Berriro jarri diote poltsa buruan, luzaroago oraingoan. Amorruz, etsipenez lurrera erori den arte. Poltsa kendu diote. Ikaskideek ez diote barrerik egin.
Beste boluntario bat eskatu dute uniformedunek. Izara baten azpian zer edo zer dago gordeta. Ikasleek eskurik altxa ez dutenez (patioko hesirantz hurbilduz joan dira ia denak), ikasketa burua atera da. Ikastetxeko zuzendaria urduri dago, izerdia burutik behera erortzen zaio, eta airea falta duela sumatzen du. Segundo bakoitza eternala iruditzen zaio. Denbora gelditu egin da bat-batean. Izara kendu dute, ikasketa-buruak listua irentsi du. Bainera bat dago izararen azpian.
Bi uniformedunek besoetatik hartu dute ikasketa-burua, eta burutik, libre duten eskuaz. Lurrean belauniko jarri arazi dute. Ikastetxeko zuzendariak erlojua begiratu du hamaikagarren aldiz azken hamaika segundotan. Ordu bata puntu-puntuan. Txirrinak jo du. Uniformedunek ikasketa-burua askatu dute eta ikastetxeko zuzendariak esan du: “mila esker euren lanaren froga egin diguten profesionalei, baita gurekin egon diren agintariei ere. Eta zuei guztioi, oporraldi on!”.
Gurasoak patiora sartzen hasi dira, seme-alaben bila. “Ba gu aurten hemen geratuko gara, eta zuek?”. “Gu Kantabriara joango gara, Javierren senideen etxera”. “Egongo gara bueltan, orduan”. “Oporraldi on!”.