Aitor Subiza
Nafarra jaiotzez, Madrilgo biztanlea naiz aspaldidanik. Kultura interesatzen zait, eszenatokiak maite ditut. Baina kale-kantoietan hona ekartzea merezi duten istorioak topatzen ditut egunero eta horixe egiteko asmoa dut. Egunerokotasunak, bere txikian, milaka poema, nobela, komedia eta drama gordetzen dituelako bere baitan.
Azken bidalketak
Iruzkin berriak
- ASIER GURIDI ZALOÑA(e)k Ez diren biziak bidalketan
- Arantxa Zabala(e)k Ez diren biziak bidalketan
- Pello(e)k Dena, eta izan behar zuena bidalketan
Oheak
Atalak: Sailkatugabeak
“Leihoaren ondoko ohean banengo behintzat…” Bere esku dagoen guztia egingo duela esan dio erizaintzako kontroleko langileak Enriqueren alabari. Izan ere, trenean edo hegazkinean bezalatsu, alde handia dago ohea pasabide ondoan egon ala leihoaren ondoan. Intimitatea eta ahalkea kinkan jartzen dituzten tokiak izaten dira ospitaleak. Hala, senidea leiho ondoko ohean baldin badago, pasabide ondokoaren miseriak zeharkatzea egokitzen zaizu harenganaino heltzeko, bere erraien artetik pasa beharko bazenu bezala. Trukean patio bat irekitzen zaizu gelan, hiri osoa atzealdeko patioan, bihotz-arimaren arnastoki. Aldirietako tximinien kiribilak, hodeien itxura apetatsuak, eta zeruertzean galdu egiten den berdegune zabala.
Antonio. Gero Oscar. “Bueno, gu bagoaz”. “Bihar emango omen diote alta”. “Zuek ere laster joango zarete ba etxera”, eta “ez dut uste, ez dakit ba…”, begiak lurrera jaitsiz.
Bere esku dagoen guztia egingo duela esan du erizainak eta, azkenerako, Enrique gelaz aldatu dute, eta susmo txarra hartu dio horri. Gogora etorri zaio txikitan bi bider ospitaleratu behar izan zutenekoa; ezer larririk ez, baina gelan pilatzen zitzaizkion jostailu ezdeusen kopurua zuzenki proportzionala zen hurrengo egunetan pairatuko zuenarekiko. Odol-ateratzea, ipuin bat. Sabeleko froga erdi-mingarria, ipuina eta auto txiki bat. Ospitaletan opariak ez dira musutruk izaten, eta ohe-aldaketa ez da nolanahiko oparia. Hori bai, bisitei nolabaiteko dotoreziaz egin dakieke arreta. Etxe berria erakusten duzunean bezala. “Hango hori eztakitzein mendi da, eta han eztakitzer dago”.
“Barruak ustelduta ditu”, pentsatu du Enriqueren andreak bere hats atsitua, sagarrarenaren antzekoa usaintzean. Handik aurrera “ez dago ezer egiterik”, “ez dezala sufritu, behintzat”, 204. gelako atea erdi itxiaz bestaldera, “ez hitz egiten saiatu, Enrique, arnasa itotzen zaizu-eta”. Batek uste izaten du bere azkeneko hitzek halako pisu bat izango dutela, bizi osoa izan duzu azken hitzak prestatzeko, eta pentsatzen duzu zure oinordekoek betirako gogoan izango dituztela, urrezko letraz grabatutako epitafioa bailiran. Baina gertatzen da “urdailean korapilo bat egin zait” esaten duzula, behin eta berriro jan behar duzula esaten dizutenek behingoz kalakari utz diezaioten. Eta ustekabean, horiek izan dira Enriqueren azken hitzak, ez baitu gerora beste ezer esateko indarrik bildu. Eskasak, inondik inora, azkenak izateko.
Orduan oilo-salda, barrua pixka bat berotu eta ezpainak bustitzeko. Gero sueroa besterik ez -sueroa hilgarriontzat, ospitaleko langileek “salino” esaten diote-, deshidratazioa saihesteko.
Begiak azkeneko aldiz itxi baino lehen irribarre egin du barrutik Enriquek. Leihotik La Princesa ospitaleko atearen aurrean elkarretaratzea egiten ari diren mediku, erizain eta erabiltzaileen oihuak heldu zaizkio. Osasungintza publikoaren alde. Goxo hartu du orduan heriotza Enriquek. Heriotza goxo har daitekeen neurrian, noski.