Aitor Subiza
Nafarra jaiotzez, Madrilgo biztanlea naiz aspaldidanik. Kultura interesatzen zait, eszenatokiak maite ditut. Baina kale-kantoietan hona ekartzea merezi duten istorioak topatzen ditut egunero eta horixe egiteko asmoa dut. Egunerokotasunak, bere txikian, milaka poema, nobela, komedia eta drama gordetzen dituelako bere baitan.
Azken bidalketak
Iruzkin berriak
- ASIER GURIDI ZALOÑA(e)k Ez diren biziak bidalketan
- Arantxa Zabala(e)k Ez diren biziak bidalketan
- Pello(e)k Dena, eta izan behar zuena bidalketan
D
Atalak: Sailkatugabeak
Gogoratzen naiz helduek “elurra egiteko hotzegi dago” esaten zutela. Eta nik ez nuen ulertzen, niretzako ez zegoelako elurra baino hotzagorik. Amonak, erdi-gaixo nengoelako ikastolara joan gabe etxean gelditzen nintzenean, udaltzainek eramango nindutela esaten zidala, piper egiten ikusiz gero.
Bost urte arteko geletako kortxozko zoruak gogoan ditut, eta egun euritsuetan sarreretan botatzen zuten zerrauts bustiaren usainaz akordatzen naiz. Gogoan dut atezainak errieta egiten zigula arrapala lasterka jaisten genuenean, eta nolako bertigoa ematen zuen hiru urtean behin “helduen pasabidera” salto egiteak. Bidarraiko kanpaldiaz gogoratzen naiz. Gogoratzen naiz Fiteron kalea genuela jolastoki, eta horman pitzadura handiak agertu zirela eraikin berria inauguratu eta berehala. Ikastolara ez zihoazen haurrek “¿Sabes vasco? Dí algo en euskera” galdetzen zigutela, eta guk, ezinbestean, “Zer nahi duzu esatea?” erantzuten geniela.
“Ika, ika, ika, hemen dago Korrika” gogoratzen dut arnasestuka, eta “vascuenceren legea pikutara”, lasaixeago.
Institutuko urteek ibaiertzeko makalen gerizpera eraman gintuzten. Han ikasi nuen fisikaz euskaraz aritu ahal izateko bi gauza besterik ez direla jakin behar: fisika eta euskara. Grebak oroitzen ditut, nola ez, hezkuntza-legeren baten aurka, curriculum propio baten alde. Bazen, zorionez, lozorroan geratzeko asmorik ez zuenik. Zuzendari eta ikasketa-buruarekin izandako tirabiraren bat oroitzen dut, eta Biurdanako belardietako lehen zirri traketsak, eta Jon Ander historiako irakasleari aulkian txintxeta bat jartzen saiatu zenekoa. Gogoan dut urte haietan ohartu nintzela ez nuela arazorik presokratikoez euskaraz idazteko, baina ezin nituela auzoan erosketak euskaraz egin; areago, ez nukeela erosketak euskaraz egiten jakingo. Eta hori ez zitzaidan normala iruditzen.
Eta hala, Sarrik irudikatutako desertuen malenkoniaz gozatzen ikasi nuen, eta bi bertsoren arteko isilune sakona ulertzen. Obaban izan naiz behin baino gehiagotan, eta Miranderekin eztabaida sutsuak izan ditut. Horrek ez dit sekula galarazi Espainiako errenazimenduko literatura atsegin izatea edo Lorcarekin hunkitzea, Shakespeare, Mayenburg edo Kawabatarekin bezalatsu. Ez dut uste inor baino gehiago naizenik, baina aberatsagoa naiz.
Ez dut egunotan agertu diren “informazioak” gezurtatzeko gogorik. Ez dut denborarik galdu nahi horren guztiaren atzean egon daitekeen asmo politikoa asmatzen. Baina minduta sentitu naiz, hori behintzat lortu dute, eta D erraldoi bat aldarrikatu nahi dut, beste baten aldean. Doilorkeriaren aitzinean, Duintasuna.