Arraro begiratu izan naute behin baino gehiagotan, euskalduna naizela esan dudanean. Pentsakor gelditzen dira asko. Kapritxo bat izango balitz bezala, edo amorru hutsa.
Hiru aste daramatzat Italian ikasten. Herrialde ezberdinetako jendea dago hemen; Turkia, Txile, Frantzia, Portugal, Austria… eta Espainia. Ni espainolen taldean sartu ninduten lehenengo egunetik, eta isilik gelditu nintzen. Hurrengo egunetan, ordea, konfiantza hartu eta euskalduna naizela esan nuen. Egia esan, ezin naiz kexatu, erreakzioak ez baitziren txarrak izan. Hala ere, betiko aurpegi hori jarri zidaten, “errespetatzen dut, baina zelako tontokeria” pentsatzen egongo balira bezala.
Asteak daramatzat musika flamenkoa entzuten, eta ondokoak harritu egiten dira ez dakizkidalako Rosario Floresen kantak, ez zaidalako Fondo Flamenco gustatzen, ez dakidalako oso ondo zer egiten den Errozioan, edo inoiz ez naizelako zezenketa batean egon. Bada, nire herriari buruzko gauzak kontatzen hasi nintzen. Ez dakite zer den marmitakoa, taloa, arrauna, bertso bat, eskupilota, zurito bat, Gorbea, Aizkorri edo Hiru Erregeen Mahaia, ez dakite nor den Mikel Laboa, probintzien izenak ere ez dakizkite, eta euskara dialekto bat da beraientzat.
Egia esan, haserretu egin nintzen hasieran. Horren txikiak al gara? Horren gutxi balio du gureak? Zergatik jakin behar dut nik sevillana bat dantzatzen, eta ez du inporta beraiek ez badakite zer den trikitixa bat?
Gerora, ordea, pozik sentitu nintzen. Pozik, horrek nolabait erakutsi egin dielako ez garela nazio berekoak. Ez dugu ohitura, kultura eta hizkuntzarik konpartitzen. Ez naiz espainola. Ez dira euskaldunak. Ez da kapritxo bat, ezta amorru hutsa.
Eta ez da ez dudala zerikusirik izan nahi ezagutu dudan jendearekin. Izugarri disfrutatzen dut beraiekin, gustura entzuten ditut. Dagoeneko badakizkit Fondo Flamencoren bi kanta, Gianna Nanninirenak ikasi ditudan bezala. Baina beste kulturei buruzko zerbait ikasten dudan bakoitzean, konturatzen naiz noraino maite dudan nirea. Noraino maite dudan euskara, Euskal Herria. Eta ikusi egiten dut, gero eta argiago, indartsuago, eta gogorrago, nire nortasuna.
1989 Algorta. Hezitzailea eta kazetaria. Esan ohi da gure begiek ikusten dutena ez dela dagoenaren laurdena ere. Blog honetan aurkituko duzue nireek ikusten, ulertzen eta interpretatzen dutena.
Nortasuna
Atalak: Sailkatu gabea
Arraro begiratu izan naute behin baino gehiagotan, euskalduna naizela esan dudanean. Pentsakor gelditzen dira asko. Kapritxo bat izango balitz bezala, edo amorru hutsa.
Hiru aste daramatzat Italian ikasten. Herrialde ezberdinetako jendea dago hemen; Turkia, Txile, Frantzia, Portugal, Austria… eta Espainia. Ni espainolen taldean sartu ninduten lehenengo egunetik, eta isilik gelditu nintzen. Hurrengo egunetan, ordea, konfiantza hartu eta euskalduna naizela esan nuen. Egia esan, ezin naiz kexatu, erreakzioak ez baitziren txarrak izan. Hala ere, betiko aurpegi hori jarri zidaten, “errespetatzen dut, baina zelako tontokeria” pentsatzen egongo balira bezala.
Asteak daramatzat musika flamenkoa entzuten, eta ondokoak harritu egiten dira ez dakizkidalako Rosario Floresen kantak, ez zaidalako Fondo Flamenco gustatzen, ez dakidalako oso ondo zer egiten den Errozioan, edo inoiz ez naizelako zezenketa batean egon. Bada, nire herriari buruzko gauzak kontatzen hasi nintzen. Ez dakite zer den marmitakoa, taloa, arrauna, bertso bat, eskupilota, zurito bat, Gorbea, Aizkorri edo Hiru Erregeen Mahaia, ez dakite nor den Mikel Laboa, probintzien izenak ere ez dakizkite, eta euskara dialekto bat da beraientzat.
Egia esan, haserretu egin nintzen hasieran. Horren txikiak al gara? Horren gutxi balio du gureak? Zergatik jakin behar dut nik sevillana bat dantzatzen, eta ez du inporta beraiek ez badakite zer den trikitixa bat?
Gerora, ordea, pozik sentitu nintzen. Pozik, horrek nolabait erakutsi egin dielako ez garela nazio berekoak. Ez dugu ohitura, kultura eta hizkuntzarik konpartitzen. Ez naiz espainola. Ez dira euskaldunak. Ez da kapritxo bat, ezta amorru hutsa.
Eta ez da ez dudala zerikusirik izan nahi ezagutu dudan jendearekin. Izugarri disfrutatzen dut beraiekin, gustura entzuten ditut. Dagoeneko badakizkit Fondo Flamencoren bi kanta, Gianna Nanninirenak ikasi ditudan bezala. Baina beste kulturei buruzko zerbait ikasten dudan bakoitzean, konturatzen naiz noraino maite dudan nirea. Noraino maite dudan euskara, Euskal Herria. Eta ikusi egiten dut, gero eta argiago, indartsuago, eta gogorrago, nire nortasuna.