Gaixotu zen Adan pandemiaren bigarren neguan, eta eztulka, buruko minez, hogeita hemeretziko sukarraz, negarrari eman zion Magdalenak –eta urtezaharreko kotiloia galduko zuten guztiek– eman bezala, eta Evagana zuzenduz “positibo naiz” esan zion oihuka, “konfinatu beharko gara, maite; Kainek kutsatu nau, seguru, sintomak zeuzkan”.

“Eskerrak txertatuta gauden” pentsatu zuen Evak, eta ez zen batere harritu hitz haiekin, positibo, konfinatu, kutsatu, sintoma, eta zaharrak iruditu zitzaizkion, hizkuntza ezagun batekoak, eta ezpain artean ibili zituen maiz, positibo, konfinatu, kutsatu, sintoma, harik eta ulertzen ez zituela iruditu zitzaion unerarte. Ordurako sendatua zegoen Adan, eta poz-pozik zebilen.

Pandemiaren bigarren neguko lehen gertaera hark segida luzea izan zuen, eta lehengoez gain, positibo, konfinatu, kutsatu, sintoma, Adan zein Evak hitz dagoeneko zaharrak erabili behar izan zituzten, pcr, aztarnari, intzidentzia, bideodei eta beste hamaika, autotest, negazi, flurona, osasungintza publiko; hiztegia hazten zenarekin batera, zimurtuz joan zitzaien azala.

Zahartu zen erabat Adan, sentitu zuen hurbil heriotzaren ordua, eta Evarekin elkarrizketa sakon bat izateko gogoa sortu zitzaion; “Eva”, esan zion, “ez zen ezbehar bat izan pandemia gertatzea; oinazeak oinaze, minak min, gure Abelen zoritxarra halako zoritxar –Kainek hil baitzuen, noski, txertoen inguruko desadostasunengatik–, bizi izan duguna izan da, zentzurik nobleenean esanda, bizitza”.

Adanen hilobi atarian malko arruntak ixuri ziren, gatz eta urezkoak, lurrera erortzerakoan hiazinto edo arrosa alerik eman ez zutenak, eta Kain izan zen, paradoxaz, negarrez bortitzen puskatu zena; gero Evak irribarre xamurrez gogoratu zuen Adanen lehen COVID-19a eta halaxe, lasai, etxera joan, eskuak ondo garbitu, metro eta erdiko distantziara eseri, eta salda beroa hartu zuten, eta txokolatea.