Doi bat galduak direla nabaritzen duten jendarte guztiek gizon (bereziki gizon) probidentzialak, dirua usnatzen zaiela, espero dituzte gobernuburu edo armarik gabeko iraultzak urrezko botereraino eramateko.

Pitilina airean New Yorken erori Strauss-Kahn (DSK) zirtzilaren ondotik, orain Frantzian, Macron jauna, bankari ohia, lanaren legedia errautsiz gehiengoarentzat, etorkizunean, esklabismoa amesten duena eta gigolo asumitua, bera baino hogei urte zaharragoa den emaztearekin prentsa hormatuaren orrialdeak betetzen dituena, hautatuko lukete lehendakari, aburu-ikerketak aintzakotzat hartzen baldin baditugu.

Betidaniko gaixotasuna da. Seinale sozial txarra da, diruzain postuan bankaria ezartzen denean, multinazionalen desioak oro konplitzen dituen begia eta belarria bihurtzen delako. Italian, Espainian, Frantzian hala gertatu da, Europako Banku Zentraleko zuzendariaren pedigria aipatu gabe. Joera horrek katastrofeak eragin ditu historian zehar. Ez dut zerrenda egitearen beharrik.

Batzuetan uste dut hobe dela, edozein nagusiren ahotsak isuri berri ofizialak irakurtzea baino La Riera ikustea edo Nit i Dia telesailarekin zoratzea, gau minean zutik.

No ploris mare…