Otea, Ulex europaeus, bezalako landare jendea negutik udaberrirako Erromako zubiaren sasoian hori kolorearen bueltan loratu ondoren, zurirantz joko du loragintzak. Udaberriaren apirila da hemengo lore-sasoi nagusia. Kolore guziak bat datozen zuriaren bidetik, Prunus avium, gereziondoaren ondoren, sagarrondoa (Malus x domestica) eta elorri zuria (Crataegus sp.) bezalakoen loreen loratzea hemen da. Baita kanpotik ekarri eta kopla handirik gabe etxekotu dugun sasiakazia ere, Robinia pseudoacacia. Zuriz janzten delako geuretu ote dugu hain agudo, xenofobia arrastorik gabe? Honen zuria, baina, usain gozoko lurrinen losintxetan agertzen da, sudur eta usaimen gorrenak ere jabetzeko eran. Zuhaitz honek aise, samur bereganatu gaitu euskaldunak, gure gizartearen klima busti-lehorrerako egur paregabea izatea eta udaberriko odol berritzearen bor-borretan lurrin hordigarria. Ez ditu erle, erlama, erlamando, erlakume, erlenagi, erlero, erlastar, liztor eta liztortzarrak bakarrik zoratzen, baita erlezainak eta gu denok ere. Eztizaleak ez dira inondik ere atzera geratzen; sasiakaziaren eztia argia da, baina gutxik duten lore-lurrin fina eta fruktosa kopurua ditu. Eta, zer gehiago behar? Bada, gogoan izan: “akazia lore, antxoa urre”. Gure etxeko sasoi honetako otordu onenetakoa hauxe: bokartak eta sasiakazia lore mordoak arrautzeztatu, eta arin-arin frijitu, inola ere lehortu gabe, eta sagardo botilaratu berria lagun, batetik eta bestetik nahasian jan. Harritu, zurtu eta lurtu, dena egiten da probatzen duen guztia. Niretzat lorea bera bokarta baino hobea. Esaera zaharrak ez dio alferrik: “apirileko lorea urrea baino hobea”. Gurutzea edo lauburua izan, lepoan urretxoa izatea baino hobea da zintzurrean barrena sasiakazia lorearen nektarra garbituz igarotzen den antxua.

Apirila jorraila ere bada, udan eta udazkenean urteko uzta nagusiak izango direnen sailak jorratzeko sasoia. Gero gerokoak. Nik oraintxeko sasiakazia lorearen lagun samurrenei begiratzea nahiago izaten dut: zainzuri, ilar, baba, baratxuri, tipulin...