Hamar urtetik aurrera dituzten neska-mutikoei zuzenduta dago Maria Teresa Aretzaga arrigorriagarrak idatzitako eta Antxiñe Mendizabal Aranburuk euskaratutako kontakizun hau. Mutiko batek eta bere osaba gazteenak katu beltz bati jarraika ezagutu ahal izan zuten mundu zoragarriaren berri ematen digu. Eraitsiko duten etxe zahar baten leihoan ezagutuko du mutiko kontalariak katu beltz polita, eta berehalakoan animaliatxo jostari hura non bizi ez duela geldituko dela konturatuta, babesa emango dion pertsona egokiaren bila hasten da Hektor. Berarengatik balitz, gurasoekin bizi den etxean emango lioke ostatu gustura, baina badaki ezin izango duela, amaren iritziak ezagututa. Horrela bada, osaba Karlosi eskatuko dio laguntza.

Zenbaki berezia eta monografikoa dute Senezekoek 29.a. EIZIEk antolatutako Itzultzaileak, idazlea lagun itzulpen mintegiaren emaitza da, eta 2004. urtean Euskadi Saria irabazi zuen Jokin Muñoz idazlearen Hausturak liburuan jasotako izen bereko ipuinari eskaini diote oso-osorik. Senez 29. honen irakurleak, bi mutikoen arteko etsaitasun latzak izan zituen ondorio tamalgarriak azaltzen dituen kontakizun hunkigarria aurkituko du. Jokin Muñozek idatzi zuen bezala, hau da, euskaraz irakurri ahal izateaz gainera, beste lau hizkuntzatan ere leitu dezake: alemanez (Gabriele Schwabek itzulia), italieraz (Roberta Gozziri esker), katalanez (Daniel Lujánek egindako lanaren bidez) eta polonieraz (Adam Zawiszewskiren itzulpenean). y

Lorena Martínez Oronozek marraztu dituen Juan Kruz Igerabideren igarkizun berri bezain poetiko hauek lehen irakurle hasiberrientzat dira, eta jakina, zail diruditenek ere badute lagunbiderik, Juan Kruzen errimak erantzuna bideratzen duelako, edo igarkizuna irudikatzen duen Lorena Martínezen marrazkiak soluzioa izan daitekeenaren arrastoren bat eskaintzen duelako. Pipitakia, igarkizun kontuetan aditu den Igerabidek adierazitakoaren arabera, igarkizunari deitzeko beste modu bat da, Pipitaki, papataki hitzak esanaz hasten baitira igarkizun asko. Adibidez, ipuin itxurako liburuxka hau ireki eta berehala aurki daitekeen honakoxe hau: Pipitaki, papataki/ nork daki, nork daki/ zein dagoen etxe barruan/ isilik-misilik/ eta atea zabaltzean/ isildu ezinik?/ Esango dut, esango dut.../ mingainaren puntan dut...

Etxarri-Aranatzen baina bertako kaletik urrun, Arzabaingo malkorpean dagoen Artxulo baserrian jaso zituen José María San Sebastián Latxagak Euskeraren Erri Akademiak plazaratzen duen Euskerazaintza aldizkariaren azken zenbakian jasota dauden hogeita bat kanta zaharrak. 1973an Artxulo baserrian bizi zirenek abestu zizkioten kanta horiek, hau da, Jose Maiza eta Mari Krutz Auzmendi senar-emazteek eta haien seme-alabek. Beren aurrekoei entzunak zizkioten. Guztien berri sakona eskaintzen du Latxagak aldizkarian, haiek buruan gordetako kantak aurkezteko garaian, hala nola bere biltze lana lehenago ez argitaratzearen arrazoiak: munduan zehar ibilia dugu urte askotan. Kantuak, berriz, batzuk eliz girokoak dira, beste batzuk amodiozko kopla zaharrak, denak ederrak.

Karlos Sánchez Ekizak Altaffayllaren bitartez kaleratu duen saio honen izenburu zehatza Txuntxuneroak. Narrativas, identidades e ideología en la historia de los txistularis da, eta musika tresna horiek bateratuta jotzen hasi zirenen nondik norakoak, eta Erdi Arotik 1936ko gerraondorena bitartean historian zehar Euskal Herrian batzuengatik zein besteengatik nola izan diren ikusiak, jasan behar izan duten jazarpena eta alditako satanizazioa agertzen du. Hamalau urte zituenean ekin zion egileak txistua eta danbolina jotzen ikasteari. Etnomusikologoa ere badugu, eta orain aurkezten duen lana 2000. urtean nota gorena lortuz defendatu zuen doktore tesiaren bertsio «gizatiarra» dela dio.

Harkaitz Canok berak itzuli du Cervantesen hizkuntzara iaz Euskadi literatur saria eskuratzea ahalbideratu zion nobela, Belarraren ahoa. Beraz, euskaraz jakin ez, baina gaztelania menperatzen dutenek El filo de la hierba irakurri ahal izango dute, eta jakin nola jabetu zen Hitler Manhattanez, bere urpekoan preso eta torturaturik gorrotatzen zuen Charles Chaplin zuela; eta azken honek jaso zuen laguntza, Amerikara Askatasunaren Estatua zeraman ontzian polizoi joandako gizon handi bati esker.

Jesus Altunak koordinatu du José Miguel de Barandiarán. Diario personal. Volumen I (1917-1936). Desde los primeros trabajos científicos, hasta el inicio del exilio izenburuko lana, non arkeologo ospetsuak bere gazte garaian idatzitako egunerokoa jasotzen den, harik eta Franco eta bereen Errepublikaren kontrako jazarraldiaren ondorioz, 1936ko irailaren 21ean Donibane Lohizunera ihes egin behar izan zuen arte. Barandiaranek, 1917ko urtarrilaren 3an eman zion hasiera bere kontakizunari, 27 urte zituenean, Ataun eta Burunda arteko mendietan barrena egindako ibilaldian lau trikuharri aurkitu zituela azalduta. Hortik aurrera, hainbat indusketetan egindako lanak, gure bazterretan jasotako elezaharrak, izan zituen galerak -1922an Huescan hil zitzaion arreba nagusiarena, adibidez-, Gasteizko Seminarioko buruzagiengandik jasan behar izan zituen kritikak, Errepublika indarrean jarri zenetik egindako gogoetak, eta 1936ko Gerraren atarikoetan zein lehertu ondoren izan zituen bizipenak agertzen ditu. Guztia, bi liburukitan kaleratu dute. Batean, On Joxe Mielek Vademécum deitzen zuena, faksimile eran dago; eta bestean, orri horiek guztiak zehatz erreproduzitu dituzte.