Gizartea
Ingurumena
Politika
Ekonomia
Kultura
Euskara
Feminismoa
Hezkuntza
Nazioartea
Iritzia
osteguna 2024ko apirilaren 25an
Javier Vizcaino: «Kazetariak eroso gaude konfliktoan»
Auzo gatazkatsu batean hazi izanak zenbateko arrastoa utzi du zugan?
Handia, hor dago nire izaeraren jatorria. Delinkuentzia oso gertutik ezagutu nuen, ez lagunen bidez bakarrik, neroni ere ibili nintzen. Uste dut konta nezakeela, preskribitua egongo baita: nik ere parte hartu nuen hamar urterekin estanko bat lapurtzen. Guretzat hori zen normala. Zorionez, nota onak ateratzen nituen eskolan, eta horrek salbatu ninduen bide horretan segitzetik. Beste askok modurik okerrenean bukatu du. Batzuk junkie salba ezinak dira, eta beste batzuk bidean erori dira. Baina ordura arte ikusitako guztia, injustizia denak, barruan gelditu zaizkit, eta horrek laguntzen dit orain zenbait egoera hobeto ulertzen. Bada jendea inoiz estuasunik pasa ez duena, eta eskutara heltzen zaionean maizterra kaleratzearen albiste tipikoa, ez daki zer dagoen horren atzean, uste du beste albiste bat gehiago dela. Nik bai, nik badakit zer dagoen horren guztiaren atzean.
Etxean ere oso estu ibiltzen zineten?
Gure etxean dirua falta zen, aita langabeziara bota zuten oso azkar, eta ez ginen ekonomikoki oparo bizi. Hori zela eta nik beti lanen bat egin nuen, kamioiak deskargatzen, langostinoak saltzen taberna batean, dena delakoa. Karrera erdira iristean, bekaren batekin kazetari lanean hasi nintzen, eta orduan hasi ginen burua altxatzen ekonomikoki. Orduz gero, zorionez, ez dut zailtasunik izan.
Kazetari izateko arra noiz sentitu zenuen?
Ume-umetan gero zer izan nahi nuen galdetzen zidatenean, nik "kazetari, irratiko kazetari" erantzuten nuen. Garbi nuen. Gau osoak pasatzen nituen irratia entzuten, eta bederatzi edo hamar urterekin jada kartak bidaltzen nituen gaueko programetara. Garai bat izan nuen duda piztu zitzaidana, hemezortzi urterekin seminarioan sartzeko zorian egon nintzen. Ez dakit zer santuk deitu zidan, baina izan nuen garai bat apaiz izateko bidea ia hartu nuena. Laster ohartu nintzen, ordea, zelibatoarena oso gaizki biziko nuela nik.
Leioan ikasi zenuen kazetaritza. Zenbat ikasten da unibertsitatean?
Unibertsitatean ez nuen ezertxo ere ikasi, eta handik atera nintzen nire buruari esanez ez nintzela sekula santa itzuliko deus ere estudiatzera. Unibertsitatea ematen duenaren guztiz aurkakoa da, orduan behintzat bai. Nik uste institutuan ere aktiboagoak ginela, kezka gehiago genituela. Unibertsitatea hogei eta hogeita sei urte bitarteko pertsonen biltegi moduko bat zen, denbora pasa, eta denbora pasa eta gero titulu bat jaso, eta horrekin lan bila hasteko.
Eta irakasleen artean nolako maila zegoen?
Irakasle on bakar batzuk kenduz gero, beste guztiak... Onekin pentsatzen hasi eta beti Jesus Mari Zalakain etortzen zait gogora, eta orain argazkitan ikusten dudanean kanporatutako irakasleekin pankarta atzean, pena hartzen dut: "Dios! Horrek klasean egon behar zuen gazteei berak dakiena erakusten, eta bere esperientzia kontatzen". Unibertsitatearen arazoa da beren bizitzan lanik egin ez, noizbait nonbait beka bat lortu, eta teorizatuz liburu bat idatzi duen jende asko dagoela. Eta teoria horietara begia botatzen dudan bakoitzean haluzinatu egiten dut. Bi astean lan egin duenak badaki hor esaten dena egitea ezinezkoa dela. Niri unibertsitateko klase batean Pedro Bareak esan zidan prentsaurreko batetik itzuli eta bost aldiz entzun behar nuela zinta. "La ostra, hik ez duk lanik egin hire bizitza guztian! Hik ez dakik zer den prentsaurreko batetik itzultzea. Denborak lepoa estu-estu eginda, pentsatuz æzein korte sartuko diat...Æ". Beraz hor teoriko asko dago, postaleko kazetari asko, baina erreala den gauza gutxi.
Teorikoek ezagutzen ez dutena zuk ezagutzen duzu. Ia sail guztietatik pasa zara irratian. Beraz inork jakitekotan zuk jakingo duzu: albisteak ez al dira beti berdinak? Kazetariek ez al dute gaitasun edo ausardia gutxi betiko gurpiletik alde egiteko?
Bai, baina gertatzen da inertzia oso indartsua dela, eta oso zaila dela beste inorentzat albistea ez den berri bat kontatzea. Entzuleek, edo albistegietako editoreek, ez dakit, baina nahi izaten dute besteak kontatzen ari diren horixe kontatzea zuk ere. Eta aldrebes izan beharko litzateke. Orain komunikabideetan dagoen ia informazio guztia praktikoki informazio berdina da, eta hori Euskal Herrian gertatzen denaren %1 baino ez da. Gatazka politikoari buruz eta inportanteak ez diren beste gauza batzuei buruz hizketan pasatzen dugu egun guztia.
Eta zer da bada inportantea?
Adibidez lan istripu bat. Baina lan istripu bat labur txiki bat baino ez da izaten, inportako ez balu bezala da, eta ni sutu egiten nau horrek. Pertsona hori beste zirkunstantzia batzuetan hil izan balitz sekulakoa izango zen, kondenak, doluminak, baina nola aldamiotik erori den izorra dadila. Irakekin ere berdin gertatzen ari da. Egunero ari gara laburretan esanez "gaur Iraken 40 hildako", "kotxe bonba lehertu da Iraken eta 30 hil dira". Laster ez da lehen mailako albistea izango seiehun hildako kolpez gertatu arte. Badirudi askoz gehiago sentitzen ditugula albiste indibidualak, eta maiz pertsonei eragiten ez dienak; ez dakit nongo zooan kaiola bat erori dela eta foka baten umea zapaldu duela. Ongi dago foka umeak korapilo bat sortzea barrenean, baina ez legoke gaizki korapiloa eragitea Iraken egunero erortzen ari direnek ere, edo hurbilagokoek.
Lehen irakasle on eskasia aipatu duzu. Teoria eta praktika menperatzen dituen irakasle on bat Mariano Ferrer izan daiteke. Berak dio politikoak oso irakasle txarrak direla gizartearentzat. Zuk dezente ezagutzen dituzu, zer iruditzen zaizu?
Politiko asko ezagutzen ditut pertsonalki, eta espektro politiko osoa hartuz esan nezake haietako asko pertsona handiak direla. Arazoa da alderdiek gehiago agintzen dutela pertsonek baino eta beraz izaerak anulatuz bukatzen dutela. Politiko askori beraiek sentitzen duten bezala jokatzen utziko balie, alderdiari men egin gabe, gauzak askoz hobeto joango lirateke. Haien artean dituzten harreman pertsonalak politikara eramango balira euskal auzia ez litzateke existitu ere egingo. Begira, nire programan dagoen tertulia politikoa oilategi bat da, elkar iraintzen dute. Programa bukatu orduko elkarrekin barrez aritzen dira, hizketan, eta kafe bat hartzera jaisten dira. Beti pentsatzen dut: «Aluak, momentu oro eszenifikatzen ibili zarete, jendeari ez zaretena eta ez dena erakusten ibili zarete». Eta tristeena da jendea ez dela beste horrekin geldituko, denak lagunak gara eta denek hitz egin genezake". Bat alderdi batetik gertuago dagoelako bere betebeharra da besteari sekulakoak eta bi esatea, baita ados dauden gaietan ere. Hainbeste interes daude atzetik azkenean politikako gizon-emakumeak alderdien esklaboak baino ez direla.
Politikara lerratu garenez gero gatozen Cocidito Madrileño sonatura. Nondik nora sortu zen ideia?
Nik uste Madrileko tertulia horiek inoiz entzun dituen edozeinen buruan zegoela, grabatu eta antologia bat egitea. Nik duela zazpi bat urte planteatu nuen lehen aldiz, eta ez zidaten kontuan hartu ere egin. Geroago, Masquepalabrasen bigarren urtean, nire programa proiektuan sartu nuen, pentsatuz ezezkoa emango zidatela, horrek arazo asko ekarriko zituelako, kereilak jarriko zizkigutelako, galdera parlamentarioak... Eta nire sorpresarako "ados, aurrera" esan zidaten. Orduan hasi nintzen egiten, eta segidan ohartu nintzen zer marroietan sartu nintzen.
Marroia zergatik?
Lehen bi hiru asteak oso gogorrak izan ziren, jende guztia irratira deika ibili zen. Eta ni ez nengoen ohitua, ordura arte deitzen zutenean "zeinen elkarrizketa polita egin diozun", "zer erreportaje polita" esateko zen, baina derrepente, harrerakoa zuri jarri zen: "Javi, jendea deika ari da esanez pailazo bat zarela, denetik esanaz...". Zorionez, lankideen animoei eskerrak, segitzea erabaki genuen, pentsatuz hobeto azalduz gero jendeak jasoko zuela. Eta azkenean bai, jaso zuen, eta istorioa gero eta handiagoa egiten joan zen, gero eta handiago, gero eta handiago, gaur arte.
Zure antologia prestatzeko zenbat tertulia entzuten dituzu egunean?
Goizeko COPEko eta Onda Ceroko biak, COPEko arratsaldekoa, gauekoak... Bi, hiru... bost... zazpi. Zazpi egunean. Ordutan uste dut hamar direla, hamar ordu egunean. Benetako gaixo bat naiz. Galdetuko didazu ea hainbesteko lanak merezi ote duen gero hain tarte txikia duen programa zatirako. Egia da minutu gutxi direla, baina oso minutu errentagarriak. Eta ez ekonomikoki bakarrik, errentagarriak dira oihartzun aldetik, eta errentagarriak ohartu garelako min emateko pentsatua zegoen gauza batekin ere barre egin genezakeela.
PSOE gobernuan sartzearekin ez zenuen pentsatu lurrak ez zuela gehiago uztarik emango?
Gure programa bukatuko zela pentsatzen nuen, egia, baina baita zera ere! Gertatu dena da orain sozialistak ere gaiztoen taldera pasa direla, eta orain Zapatero proterrorista bat da, eta Javier Rojo proabertzale bat.
Gezur asko botatzen duenari egiak ere nahigabe ihes egiten omen dio tartean-tartean. Entzun diezu horrelakorik?
Egiarik handiena nik uste Callejari entzun niola lehengoan: "Bazen PSOEko jendea zioena: joder PPko hauek terrorismoarekin bukatzen badute a zer alukeria egingo diguten. Eta orain PPko jendea dago esaten duena: PSOEko hauek terrorismoarekin bukatzen badute a zer alukeria egingo diguten". Begira, hortxe dago denaren azalpena, ez eman buelta gehiago, interesak dira, badira batzuk gatazkak segitzea nahi dutenak horretatik bizi direlako, gatazkaren profesionalak egin dira.
Tertuliakideak ere talde horretakoak al dira?
Bai, tertuliakide lana ere profesionalizatua baitago. Hori dela eta konpetentzia handia sortu da haien artean. Jokoa eman behar dute, espektakulua, beren ondokoak baino pixka bat egur gehiago, bestela hurrengo kontratu berritzerako ez diete deituko. Futbolean bezala da. Badira crack-ak, eta bada bestalde denboraldi oro berrikuntza bat edo beste. Nondik datorren ez dakizun jendea da, ez dira sekulako bidea egina duten kazetariak, bizitza guztian gauza berdina egin duen jendea da. Sortzez tertuliakide dira.
Diruagatik hitz egiten dute beraz?
Batetik diruagatik, bai, asko ordaintzen baitzaie. Baina bestetik badago zerbait mesianikoa ere, uste dute funtzio sozial handi bat betetzen ari direla.
Asko ordaintzen zaiela diozu, zenbat da asko?
100.000 pezeta tertuliaka. Telebistan gehiago ordaintzera ere hel daitezke, Maria Teresa Camposen tertulietan, edo La Quintanarenetan. Pentsa ezazu, gehienez ere astelehen batez egunkaria gainetik irakurri, tertuliara joan, han ez dute zertan denbora guztian hizketan jardun, lau gauza esan, eta ororen buru 100.000 pezeta. Aste guztirako kito dira. Beraz horrek berak dependentzia handiak sortzen dizkie. Baina beren ideologiarekin bat baldin badator, sekulako loteria da, lau astakeria esan eta dirua lepo, zer gehiago eska dezakete?
Tertuliakideen jardunean zenbat eragin du Cocidito egoteak?
Egurra baretzeko ez behintzat. Badakite existitzen dela, izurratzen die, baina haietako askok isiltzera jotzen dute, nolabaiteko inteligentzia badute ez gehiago zabaltzeko, zeren eta zabaldu duten bakoitzean efektu boomeranga izan du beraientzat. Behin Callejak egurra eman zigun, eta hori zela eta Madrilen ez dakit zenbat liburu gehiago saldu ziren. Beraiek ere ohartu dira odoluzkiak bezala isilpean bizitzea dena onena.
Cocidito Madrileñok ez al du arriskurik euskaldunengan madrildarren irudi muturreko bat sortzeko? Anti euskaldun, homofobo, matxista... irudikatzeko madrildarrak? Hain zuzen ere haiek euskaldunekin egiten dutena...
Hori zen guk hasieran genuen beldurretako bat, ez genuen orokortasunik egin nahi. Eta nik azken aldian ez diot tarteari Cocidito Madrileño deitzen Cocidito baizik. Izan ere jarraitzaile gehien ditugun lekuetako bat Kataluniarekin batera Madril da. Eta jende asko dago han ere hemen zer gertatzen den oso argi duena. Beraz guk ere batzutan estereotipoekin funtzionatzen dugu, eta pentsatzen dugu haiek denak gu ulertzen ez gaituen asto koadrila bat direla. Ez, hori inola ere ez. Guk Madriletik mezu asko jasotzen ditugu, eta beti saiatzen gara garbi uzten ez garela ari madrildarren aurka.
Orain politikarekin umorea egiteko moda iritsi da komunikabideetara. Baina sufritzen dutenak ere badira tartean, grazia handirik egingo ez dienak agian. Non daude umore horren mugak?
Zaila da definitzen, baina nik uste dut orekatua baldin bazara, eta denei tokatzen bazaie beren partea, egin litekeela umorea. Bizitzen ari garen egoera negar egitekoa da, baina tartean badira barre egiteko kapituluak, eta uste dut herri honek badakiela barre egiten, baita gauzarik bortitz eta ankerrenekin ere. Jakina ezin duzu barrerik egin atentatu batekin edo torturatu duten pertsona batekin, baina gainontzean denak gara nahiko karikaturagarriak, eta nik uste denei buruz egin genezakeela barre, politikak ez du tabu bat izan behar. Gainera, zoritxar bat gainditzen duzu horri buruz barre egiteko gai zaren momentuan.
Beraz gatazka konpontzen lagun lezake gatazkari buruz barre egiteak?
Konpontzeraino beste ez dakit lagun dezakeen, baina konpondu artean hobeto bizitzeko bai.
Cociditon Madrilgo tertuliakideek euskarazko hitzekin zein barregarriak gertatzen diren jasotzen da askotan. Zuk zeuk badakizu euskaraz?
Justu-justukoa defenditzen naiz. Ez zait inoiz gertatu haiek hanka sartzen duten hitza zer den ez jakitea, nondik nora doan beti intuitzen dut. Adibidez bere garaian Aukera Guztiak izendatzeko denetik esan zuten, eta azkenean zer onetsiko, eta Euskera Guztiak nagusitu zen. Beti hala erabiltzen zuten, Euskera Guztiak, Euskera Guztiak... Euskararekin oso ausart eta lotsagabe jokatzen dute, beste gauza guztiekin bezala.
Euskal Herrian lan egin behar lukeen kazetariak ez al lituzke Euskal Herriko hiru hizkuntzak, edo bat, euskara behintzat, jakin behar?
Bai, eta nire teilatuaren kontra harriak botako ditut. Ni ez naiz euskaraz programa bat egiteko gai, baina uste dut iritsi beharko duela momentua komunikabideetan lan egiten duen jende guztiak euskaraz hitz egin beharko duena. Ni egoera arraro batez aprobetxatzen ari naiz.
Komunikabideak gatazka politikoko agente funtsezkoenetakoak dira, bai arazoa konpontzeko, bai arazoa sortzeko. Zer funtzio bete beharko lukete?
Nik uste orain arte gehiago goazela gatazka sortzearen eta aldrebestearen aldetik konpontzearen aldetik baino. Zer egin beharko genukeen? Nire kasuan behintzat, informatzea eta denei ahotsa ematea. Horretarako gai bagina bidearen parte handi bat egina genuke. Baina medio asko jarrera batean, biren artean, edo momentuan ongien doakienean finkatuak daude, eta horrek asko oztopatzen du konfliktoa. Gainera ohitu gara lokatz artean ibiltzen, konfliktoan eroso gaude, nahiz eta izugarria izan tartean hildakoak, torturatuak eta sakabanatuak egotea, azkenean hori da gure eguneroko errealitatea eta hor moldatzen gara ongi. Beraz ez dugu nahikoa egiten pauso serioak eman daitezen konpontze aldera. Askotan ez gara batere zuhurrak, batik bat su etenen zurrumurruekin. Uste dut ez dela deus aportatzen existitzen ez den su eten bat iragarriz. Ez da deus aportatzen hasieratan dauden negoziazio batzuen berri emanez, "hau eta hura elkartu direla badakigu" esanez. Horrekin amorratu egiten naiz askotan: "Baldin badakik isildu hadi, utzi ezak hori konpontzen, eta konpontzen denean konta ezak, baina ez hadi izan herriko listoena eta dena izorratzen duena".
Kazetaria ohartzen da duen erantzukizunaz?
Ez. Inertziaz egiten dugu lan. Gauzak kontatzen lehenak izan behar dugula sinetsiz hezi gaituzte, eta askotan lehena izate horrek ez du ezertarako balio. Nonbait bonba bat lehertu dela esaten lehenak izatearren dugun informazioaz fidatzen gara, eta putzura jauzi egiten dugu. Baina zer inporta du informazio hori bost minutu lehenago edo beranduago eman? Ez dugu eta deus konponduko horrekin! Baina hil ez den jendea akabatu izan dugu, gero atzera berriz hil direnak berpiztu ditugu... Eta hori dena lehenak izatearren.
Mariano Ferrerren beste esaldi bat: militantzia mediatiko handia dago, ia militantzia politikoa baino handiagoa.
Nik uste baietz. Eta tristea dena da militante mediatiko asko militante mertzenarioak direla. Begiratu non zeuden orain dela hogei urte eta non orain, eta hain justu orain dauden aurkako aldean zeuden. Eta orain diren bezain beligeranteak izanez. Hori antidoto bezala erabiltzen dut nik, pentsatuz "hemendik hogei urtera agian ni ere tertulia horietako batean egongo naiz sekulakoak eta bi esanez? Moteil, geldi egon hadi, egon hadi geldi". Militantzia handia dago bai kazetaritzan, betitik egon izan da, eta uste dut orain inoiz baino argiagoa dela. Oso itxiak gara besteei entzuterakoan. Bada jendea sistemagatik besteei entzun ere ez diena egin nahi. Ez dakit konbentzituko ote duten beldurrez, edo sinpleki isipula sortzen diotelako eta gaixo jartzen delako.
Bukatzeko, hizkuntza gatazkaren beste auzi bat. Zuk Radio Euskadin egiten duzu lan, eta jakina da Radio Euskadi eta ETB2 direla EITBko bi sukurtsal indartsuenak. Esaten da EITBk ez duela nahikoa apustu egiten euskarazko kateen alde. Zer diozu?
ETB2 eta Radio Euskadi indartsuagoak dira entzulez. Baina gaur egun Radio Euskadiren entzulego potentzialaren %50a baino gehiago euskalduna da, eta galdetzen dut: "Zer ari dira horiek gu entzuten?". Nik uste dut enpresa politika bezala baietz, euskal kateen alde apustu handiagoa egin behar dela, eta uste dut hala egiten dela. Baina arazoa da denak garela oso hipokritak euskararekiko: denek maite dugu, denek adoratzen dugu, eta gero euskaldun zahar asko ere erdaraz oso ongi bizi dira, erdarazko medioak entzuten dituzte, erdaraz irakurtzen dute... Noiz, eta euskaraz gero eta komunikabide gehiago eskura daudenean. Eta gero euskarazko medioek orban moduko bat dute, txarrak omen dira. Nik ez dut uste txarrak direnik. Niri Euskaldunon Egunkaria, itxi aurretik, hemen editatzen zen egunkaririk onenetako bat iruditzen zitzaidan. Beraz, euskaraz zekienak, kioskora joan eta zergatik erosten zuen beste egunkari bat?
Nortasun agiria
Nongoa den galdetzen diotenean, hiru erantzun izaten ditu prestatuak, hizketan norekin ari denaren arabera bat botatzeko. "Barakaldokoa naiz" esango dio bati, han jaio zelako 1967ko irailaren 11n, Zuazo auzoan. "Ni? Astrabuduakoa" bestela, bertan hazi baitzen, bertan ikasi baitzuen kolegio publikoan, gero Erandioko institutura pasa, eta handik Leioara kazetaritza ikastera joateko. "Santurtzikoa naiz" jakinaraziko die beste batzuei, bertan bizi delako ezkonduta eta seme batekin. Baina Javier Vizcaino batik bat Radio Euskadikoa da. 1988an bekadun bezala sartu zenetik ia sail guztiak pasa ditu. Masquepalabras saioa gidatzen du orain asteburuetan, eta Cocidito Madrileño tarteak ezagun egin du. Bertan astean zehar Madrileko irrati kateetako tertulietan euskaldunei buruz esandakoen bilketa bat egiten du. Izen bereko liburua ere publikatua du, 20.000 aletik gora saldu dena dagoeneko. Bestalde, telebistan ere ibili zen, La Noche de zine programako gidoilari moduan, eta prentsa idatzia ere ezagutzen du, Galea aldizkarian jardun zelako.
Kirola erlijioa baino gehiago da
«Iritsi nintzen denboraldi batean kirol elkarrizketa batzuk egitera. El infiltrado izena zuen irratiko sail bat zen, eta hor ohartu nintzen kirolak politikak mugi dezakeena baino askoz ere gehiago mugitzen duela. Radio Euskadin egin izan dut zutabe moduko bat, politikari lotua. Jende guztia larrutzen nuen, eta ez zen ezer gertatzen. Kirolean aldiz, nik ez dakit zein taldetako presidentea xaxatu eta sekulako bronka sortzen zen. Zuzendariak deitzen ninduen bere bulegora, eta 'halako lekutatik deitu didate lehengoan ez dakit zer komentario egin zenuelako'. Flipatuta gelditzen nintzen. Kirola erlijioa baino ere gogorragoa da. Aita Santuari edozer esan zeniezaioke baina Athleticeko presidenteari edo Realekoari ez».
Cocidito madrileño antzerkiaren arrakasta
«Lehen aldiz antzerkira eramateko ideia aipatu zidatenean ez zuela funtzionatuko pentsatu nuen. Ez nuen ikusten nola eraman zitekeen antzerkira, baina formula planteatu zidatenean garbiago ikusi nuen eta ‘aurrera’ esan nien. Eta bai, funtzionatu egin du eta izugarri pozik nago. Batez ere hor lanean ari den jendeak arrakasta hori merezi duelako. Galder Perezek adibidez, nik proposamenari aurrerakoa eman banion tartean bera zebilelako izan zen batez ere. Badakit antzerki munduko jendea kexu dela, medio publikoa aprobetxatzen ari omen garelako. Baina ez dut uste kasu honetan medio publikoa aprobetxatzen dugunik. Irratiko Cociditoa ez balego ere funtzionatuko zukeen antzerkiak. Dena den esan behar da, zirenik eta kritikoenek ere, behin antzerkia ikusi dutenean iritziz aldatu dutela».
Irakurrienak
Matomo erabiliz
#1
Jenofa Berhokoirigoin
#2
Karmelo Landa
#3
Juan Aldaz Arregi
#4
#5
Miel Anjel Elustondo
Kanal honetatik interesatuko zaizu: Kazetaritza
2024-04-28
Miel Anjel Elustondo
Iñaki Soto. Erredakzioko kazetaritza ardatz
"Gure Herriaren etorkizuna eta hizkuntzarena batera joango dira"
25 urte beteko ditu aurten Gara egunkariak. Ez da erraz izan. Teknologiak ekarritako iraultzari neurria hartuagatik ere, Espainiako auzitegietako epaileek erabakitako oztopo arbitrarioek egunean eguneko jarduna baldintzatu dute. Mirari hutsa, Iñaki Soto zuzendariaren... [+]
2024-03-21
Euskal Irratiak
Urtzi Urkizu
"Susmoa dut gizartearen parte handi batean badagoela kezka ETB-rekin"
Berrian lan egiten duen kazetariak, Euskal Telebistaz liburua idatzi berri du Txoria hodei artean, ETB lehen eta gero. Galdera batekin abiatzen du liburua kazetariak: 40 urte bete dituen Euskal Telebistak behar den gisan arrapostu ematen al dio euskal jendartearen egungo... [+]
2024-02-29
Urko Apaolaza Avila
Pablo Gonzalez "berehala" askatzea exijitu dute Gernikan eta nazioartean
Bi urte Polonian preso daraman kazetaria "berehala" askatzeko exijitu dute ehunka lagunek Gernikan. Madrilen, Espainiako Kongresuaren aurrean elkarretaratu dira alderdi ugaritako diputatuak; Espainiako Atzerri ministro Jose Manuel Albaresen esanetan, kazetariaren... [+]
Eguneraketa berriak daude