O Goberno Vasco ha anunciado que a marca Euskadi, na estratexia da economía do sector da construción, tomou a “industrialización” como palabra de mantra. Reclamará que os procesos e elementos industrializados na construción da vivenda pública representen o 65% do total das obras. Non sabemos exactamente como definirá a industrialización, pero á beira da palabra Euskadi vai ben, ten forza e ponnos en relación co noso pasado. A arquitectura industrializada, nacida co auxe do aceiro, ten a esencia de realizar as obras de construción en taller, chamada construción seca, e con ela a obra arquitectónica aseméllase a unha “leigo ou mecano” que require unha man de obra máis especializada na montaxe. Sabemos que apostar pola industrialización busca unha construción “sostible”, “segura”, “de calidade” e “rápida”, e cre que pode ser un aliado no conflito da vivenda. E, aínda que non se diga, tamén terá que buscar que sexa estimulante e estético (esperemos).

Moitas das obras de construción actuais realízanse “coas mans” e “in situ” na propia obra. Isto non quere dicir que sexa unha construción artesanal, porque a artesanía supón unha man de obra fina, ligada a un oficio, unha forma de facer que se está perdendo no sector da construción en Euskadi. Unha vez retirada a xeración, quedaremos sen artesáns construtores vascos. A integración da artesanía e a industrialización pode dar excelentes colaboracións, pero como son dúas vías de construción diferentes, si quérese traballar conxuntamente, hai que impulsala, non se vai a dar por si mesma. En Illas Baleares está a realizarse un traballo marabilloso na construción das administracións de vivenda pública con biomateriales autóctonos. Xunto a iso, a representación de Euskadi quere ir ligada á industria, construíndo un modelo de territorialidad co símbolo da enxeñaría e a eficiencia.