Mentres me escabullía ao redor da automatización e os animais, comecei a obter información sobre os cortellos automatizados. Paréceme que as vidas dos animais que explotamos masivamente para o consumo humano, escribindo desde a comodidade do meu escritorio, son bastante penosas, e de moitas persoas que traballan con eles. Parece que no modelo de consumo que temos non é fácil levar a vida adiante nas actividades relacionadas coa explotación de animais. Por iso, o proceso de transformación dos corpos dos animais en bens de consumo sempre foi moi estudado, e o resultado é que na actualidade xeráronse oportunidades para automatizar en gran medida os cortellos. Os creadores destas tecnoloxías, ademais de mellorar a calidade de vida dos animais e dos seus propietarios, buscan asegurar a sustentabilidade económica da actividade. Nos cortellos automatizados hai robots que limpan o estiércol e a sucidade, que cortan a herba, que preparan a comida para as vacas, que distribúen e organizan alimentos, robots que ordeñan as vacas de forma automatizada… Imaxina que as vacas “aprenderon” a facer a fila para ser ordeñadas de forma autónoma. Os comportamentos das vacas tamén están controlados polas intelixencias artificiais que gobernan cortellos automatizados a través de cencerros electrónicos: constantes de animais, posición, misión...

Un destes robots chamoume a atención sobre todo: o robot ubre. As tenreiras toman o leite a través de ubres artificiais. O leite que toman non é fresca, é leite de po. Neste sistema parece que é máis efectivo separar as tenreiras das nais sen o leite que producen as nais que sentan xunto a elas, aproveitando o po industrial de leite traído do exterior. Ese leite de po pode ser moi boa, utilizámola moitos pais. Pero chama a atención que a redución das relacións entre os seres vivos converteuse nunha práctica habitual para aumentar a eficiencia do sistema nas tecnoloxías que deseñamos. Parece que os seres humanos vivimos dentro dos cortellos automatizados, sometidos á evolución do “leite”.