A semana pasada hei tido un bonito encontro cun grupo de mulleres que non vía desde hai tempo e falamos sobre como facelo, ligado á tecnoloxía e aos espazos de creación.

A maior destas mulleres, a que está ao límite da xubilación, é programadora e goza programando o código. Quizá lendo isto enténdase que goza no seu traballo, pero non é o caso. Mergúllase no goce da programación como calquera outro o faría en cerámica, na costura, na horta… non para cumprir cos obxectivos de ninguén, senón como actividade vinculada aos retos de cada un. Outra muller afirmaba que lle inquietaba a idea dos espazos destinados a facer, que sente incómoda con esa expectativa de ter que facer, que para ela, máis que os espazos de facer, son interesantes os espazos de estar. Un terceiro sinalou que neste tipo de lugares botaba de menos o corpo. Nos espazos que creamos os seres humanos, en xeral, e máis nos tecnolóxicos, nos que na maioría das funcións as mans e a mente están unidas a un dispositivo, o corpo está inmóbil. Non lle gustan este tipo de espazos porque lle faltan ferramentas que fagan un mellor uso do potencial do corpo, xa que sente limitado nestes espazos.

Poida que a semana que vén goces dunhas vacacións e nas vacacións dáse unha dinámica moi interesante nas vidas de moitos: a oportunidade. A posibilidade de facer, de estar, de axitar o corpo… Quizais o maior problema que temos nos espazos de creación destas sociedades é que son modelos moi reducidos, totalmente orientados, no camiño de ser viables, deseñados con demasiadas limitacións. Non creo, con todo, que no marco dos sistemas sociais e das visións mundiais que temos, a curto prazo, póidanse crear desde as institucións espazos onde se recollan puntos de vista interesantes que estas mulleres me compartiron. Teremos que mirar e mirar noutros sitios.