En varias ocasións dixéronme que o que producimos é o máis forte do traballo dos arquitectos, perpetúase. Que a perpetuidad do edificio supera a presenza temporal do ser humano e fáganos sostibles no futuro. E a diferenza do que ocorre cun libro, a materialidad engade outra fortaleza á inmortalidade. Facémonos inmortais a través da vida do edificio que construímos. Unha espiritualidade curiosa que a arquitectura ofrece a algúns.

Lonxe de quen pensan na inmortalidade, Europa estableceu que a duración mínima de vida dos edificios é de 50 anos, case a metade do ciclo de vida humana. Pero na cultura xaponesa está establecido en 25 anos, o tempo no que se produce un cambio xeneracional, xa que se entende que o edificio pertence á categoría de materia viva: unha entidade sen sustentabilidade. Aínda que na concepción occidental da vida fáisenos un curto ciclo de vida de 50 anos, o tempo de definición débese a que a morte do edificio é representativa como parte do ciclo de vida do edificio. É dicir, haberá que pensar nunha posible vía de desaparición do que se constrúe (desmantelar, repartir en pezas e reciclar...). E o obxectivo deste exercicio é moi pragmático: facer un cálculo das emisións de CO2 que poden emitir as prolongacións da vida do edificio.

No destino de moitos edificios danse moitos ciclos de vida, cambios de uso, aspecto, esixencia técnica segundo as vidas humanas. Nun prazo de 50 anos daranse ciclos de final e de inicio inimaxinables, xa que tantos factores inflúen! Os acontecementos das vidas particulares das persoas que habitan o edificio, as accións do clima, as imperfeccións de mantemento, a comprensión espacial da sociedade, as prioridades culturais, as novas políticas... Pretender facer unha previsión paréceme un intento de autofección da vida do edificio, un exercicio de literatura, máis que de arquitectura. A medio camiño entre transcendencia e pragmatismo.