PLEIBAK
Miren Amuriza Praza
Susa, 2024

--------------------------------------------------

Susa publicou a segunda novela de Miren Amuriza no atrio da Feira de Durango: Pléyulas. É facer plebiscitos porque estás a cantar sobre unha gravación anterior. En Berria recóllese o artigo escrito por Ainhoa Sarasola que di Amuriza: tamén é inventarse unha linguaxe propia. De feito, unha das características máis destacables da novela é o estilo que creou o escritor. Por unha banda, atopamos un tipo que quere estar cerca da linguaxe dun adolescente, con estruturas en eúscaro pero que utiliza palabras, expresións, etc., tomadas do castelán: chinada, petata, desojonando, engorillando. Como pon na contraportada do libro, construído cun idioma que se come sucio. Doutra banda, hai personaxes que falan no dialecto. O texto mantén a oralidad, pero o eúscaro destes personaxes é máis limpo.

No libro coñeceremos a historia de dous personaxes que foron amigos durante a adolescencia e a adolescencia. Poderiamos dicir que é unha especie de carta de Jon a Polly para entender por que rompeu a relación de amizade, sen saúdo inicial nin formalidad. Bastantes anos despois, Jon escribirá o que lembra e pensa sobre o que ocorreu aquel curso. Ás veces en ton de cólera, ás veces como de tristeza. Polo xeral, o libro desbaste.

A época é tan importante como o relato. As referencias musicais, cinematográficas, televisivas recollen o relato. Hai referencias culturais locais (Olivas Vermellas, Goenkale, Hemendik At! ). Tamén estatais ou internacionais (serie Aída, Spice Girls, Hermione Granger, Friends…). Quicksilver, filipinos ou power point. Marcas que nos fan sentir como en casa aos que estamos ao vinte. Chourizo con chocolate Pamplona: unha combinación que os nosos maiores quizais non probaron; un beneno que combina mal graxa e azucre para os descendentes.
Amuriza compuxo o libro de corenta capítulos curtos, divididos en catro capítulos. O texto ten un ritmo intenso, rápido. Provoca faíscas. Ganas de ler boca arriba. Ves o que estás a ler. Nós tamén cantamos is a barbi guel ama beibi gueeee. Seguimos coas pléyas.

Será pola destreza que demostrou o escritor para manexar a linguaxe, porque a historia me mantivo acesa, porque na crónica da súa época vin o reflexo da nosa mocidade... Poida que sexa unha combinación de todo isto, pero o libro é laostia, a saco gustoume .