Séntesche a escribir unha columna máis e ves a Palestina chamando, pero non sabes moi ben que facer. Hai que dicir algo, quen quere calar. A quen si. Que lector de Argia non sabe o que está a pasar alí? O lector de Argia sabe que o que está a pasar, o que estaba a pasar, hase rabajado, sabe que agora recoñecer a Palestina o dereito a ter un estado non é suficiente, é case unha broma: de que estado haberá algo (algún contrato) para reconstruír? A que hora sabemos todo? De novo algunha columna punitiva para denunciar que non facemos nada, coma se puidésemos facelo. Ou, si non, unha columna fatalista para dicir que non podemos facer nada. Para dicir, ademais, que o capitalismo está estrabagante en todo o mundo, facendo o que queira, disfrazado de extrema dereita, disfrazado de Miléiz detrás de Mac, Melóniz, Trumpez (e así Biden non parece un ultraquapitalista guerreiro). En Abascal, e así Pedro Sánchez parece de esquerdas.

Pero todas estas reflexións estou a facelas ao corenta e cinco anos. Pertenzo a unha xeración que empeza coas frases “novas de hoxe”. Apuntarse ao fatalismo e da xeración na que os cans están a abrir. Non son experta en sociología e non son nova. Pero quizais o capitalismo está a pasar, ata que non nos aguantan. E os mozos cren que poden cambiar algo, e parece que decidiron demostralo, e quizais agora non hai forzas para apostar moito por Palestina. Pero o encontro, o enfrontamento, talvez “os mozos de hoxe”, eses milenios que din pasar o día mirando ao móbil, os que están a pór o corpo déannos algunha sorpresa. Que a masacre palestina sirva, polo menos, para iso.