Bussum (Holanda), 15 de novembro de 1891. Johanna Bonger (1862-1925) escribiu no seu diario: “Durante ano e medio fun a muller máis feliz da terra. Foi un soño longo e marabilloso, o máis fermoso que puidese soñar. E logo veu este terrible sufrimento”. Escribiu estas palabras pensando no seu marido, Theo Van Gogh, falecido no principio do ano.
O irmán pequeno de Vincent Van Gogh deixou en París un apartamento e case toda a súa obra, morrendo medio ano antes de Vincent Theo. A pesar de que os seus achegados lle aconsellaron derrubar as malas obras de arte de Vincent, a viúva tomou ao seu fillo recentemente nado e á obra do cuñado e volveu aos Países Baixos.
Estudou minuciosamente as cartas e escritos de Vincent, imprescindibles para entender a súa natureza e, en consecuencia, a súa obra. O público debía coñecer á persoa Van Gogh para poder apreciar ao artista.
Ademais, Johanna quería que a obra de Van Gogh chegase a todos os cidadáns, porque o cuñado tamén quería que fose así. “O resultado máis gratificante do meu traballo sería que os meus humildes empregados colgasen os meus gravados nas súas habitacións ou nos seus lugares de traballo”, escribiu Vincent unha vez a Theo.
Así, na casa de Bussue recibía visitas de comerciantes e críticos de arte, e si estes non se achegaban, Johanna dirixíase a eles co seu fillo nunha man e con algunha obra do cuñado na outra.
E aos poucos a súa estratexia fíxose camiño: vendía aquí algunha obra, conseguía introducir dúas ou tres obras nunha exposición… Aos poucos foi ampliando o coñecemento da persoa que estaba detrás da brutal expresividade deses traballos, e o fenómeno Van Gogh comezou a crecer.
O propio Johanna Bonger fíxose cargo da exposición –ou case todo, xa que as invitacións foron realizadas polo fillo adolescente Vincent–, con 484 pezas expostas. Desde entón non volveu a ver tantas obras de Van Gogh á vez
En 1905 conseguiu o impensable unha ducia de anos antes: Exposición monográfica sobre Vincent Van Gogh no principal escaparate da arte moderno de Amsterdam, o Museo Stedelijk. O propio Johanna fíxose cargo da exposición –ou case na súa totalidade, xa que as invitacións foron realizadas polo fillo adolescente Vincent–, con 484 pezas expostas. Desde entón, Van Gogh non volveu a ver tantas obras á vez.
A exposición triplicou o valor monetario da obra de Van Gogh e consolidou o seu prestixio. E, tanto Vincent como Johanna, a expansión non se limitou ás elites.
Fai uns dez anos, o investigador do Museo Van Gogh de Amsterdam, Hans Luijten, conseguiu permiso da súa familia para ler o diario de Johanna. E en 2022 publicou un libro titulado Alles voor Vincent ("Todo por Vincent"). Grazas a iso, dáse a coñecer o traballo realizado por Johanna Bonger.
Johanna comezou a escribir no diario aos 17 anos, e as súas primeiras palabras foron: “Sería terrible dicir ao final da miña vida que realmente non vivín para nada, non conseguín moito”.