Os enfermos de literatura aproveitamos calquera oportunidade para contaxiar o noso vicio, e iso é o que fago nun querido club de lectores de contos. Nun conto liamos o último para analizar a estrutura dos modelos de contos máis clásicos, o eco dalgunhas palabras necesarias para recibir o golpe final, unha certa memoria da carga que algunhas palabras levan en si mesmas. Yiddisha, taller, Auschwitz. Dubidaba de que a palabra Auschwitz fixésenos eco aos máis novos. Algo si lles fixo.

Por que Auschwitz sostén ese enorme eco? “Quizais porque aínda están vivos os que pasaron por alí?”, propuxo un. Non creo. Unha guerra perdida, un discurso moi ben construído... non hai que saber nada de Auschwitz para que a palabra sexa terrorífica. Quen non temos que coñecer para ser terrible? Agora que non temos moita guerra, pero que nos asusta constantemente algunha guerra, pensando que se converterá na Terceira (porque nos botarán a bomba a casa), quizais nos xurdan moitos ecos menos duradeiros. Bin Laden, por exemplo. Cadafi, por exemplo. Sadam Husein, por exemplo.

E agora mesmo, que nome asústache, Putin ou Zelenski? A cara de Putin conxélanos, en realidade, sen saber nada dela: basta con KGB (que é KGB? ), espía... case basta con ser ruso. Quen teme o nome de obama? Canto matou Obama? A que distancia atópase escoitar Israel de ouvir Auschwitz?

Cantas persoas tiveron un neno para matar, asustar, para infrinxir? Así que os nenos non nos asustan. Uns prodúcennos máis compaixón que outros. Tanto os nenos como os palestinos non serían sostibles nas nosas pantallas.

Estades. MENA. Cantos se asustan ouvindo a MENA? Que eco ten a palabra MENA? Que significa en por si? Só. Lonxe. E nenos. Como se consegue que unha palabra que significa neno xere máis medo que un tipo que matou tanto como Obama? Coidado, a ver si un día espertámonos converténdonos nunha horrible cascuda.