Es asesor da Generalitat de Cataluña. Como foi a oportunidade? Propuxéronme ser asesor do Departamento de Interior, un exemplo
especialmente complexo e patriarcado, onde o liderado sempre foi masculino e está especialmente masculinizado. O meu reto foi desde o principio feminizar a situación da consellería, incorporando mulleres con cargos directivos e cambiando dinámicas. Foi duro, as institucións son lugares pechos e a tendencia machista é evidente, pode ser esgotadora, pero ao mesmo tempo tiven a oportunidade de comprobar que é posible cambiar as cousas e iso compénsao.

Está a facer bastante desde as institucións para loitar contra a desigualdade entre homes e mulleres?
Cada vez máis institucións tomaron conciencia. Traballa moito para cambiar o statu quo, pero nunca é suficiente. Estamos no punto de partida dun longo percorrido.

Un dos avances foi o discutible ‘Só si si’. Que che parece? Esta
lei supón un avance significativo na loita contra a violencia machista, en cambio, promovida polos sectores dereitistas da sociedade, pero prevaleceu unha resposta reaccionaria que tamén aflorou entre as esquerdas. O problema é que delimitaron o foco no código penal, pero non se lle deu valor na atención integral que garante a lei, na reparación das vítimas e, fundamentalmente, nos avances que trouxo. O prezo pago polo ministro montero é inaceptable.

No ano 2021 publicou o libro "Quan cridem els nostres noms". Di que hai unha guerra secreta contra as mulleres. Pasaron dous anos, a guerra segue?
Afortunadamente loitamos por non estar tan calados, pero a guerra segue igual, si. O patriarcado tratou durante moito tempo de fragmentar as agresións e as violencias contra as mulleres, de aí a dificultade de entendelas como un problema estrutural. Agora empezamos a abrir os ollos, empezamos a entender que o problema é o poder dos homes no patriarcado. Eu chámolle terrorismo machista porque non hai fenómenos que maten a tantas mulleres máis aló do machismo. Non podemos esquecer que na nosa sociedade as violencias machistas son a primeira causa de morte e incerteza das mulleres.

Como viviu o caso Rubiales?
Ao principio pareceume incomprensible ver que a sociedade tardou tempo en denominar como agresión e violencia sexual o que representaban esas imaxes que calquera vira. Está claro que esa resposta foi o termómetro do machismo que temos inoculado.

Rubiales tiña que dimitir ese venres, pero non o fixo. Vostede agradeceu a Diari nun artigo de Ara, por que? A terrible rolda de prensa
que fixo foi un curso de machismo, botoulle a culpa a Jenni, falou de euforia, de falso feminismo… Esta intervención provocou que moitas persoas abrisen os ollos porque viron de cerca a un machista con maiúsculas, un neandertal. Grazas á súa intervención, moita xente concienciouse e deu resposta a diferentes sectores.

O bico de Rubiales supuxo unha revolución, un punto de inflexión.Porque
non se trata só dun bico forzado, unha cuestión que pon de manifesto as violencias machistas e os ataques de poder que se institucionalizaron e normalizado na sociedade, nas empresas e nas institucións. O bico de Jenni tivo repercusión porque todos vivimos un ataque similar. A diferenza é que vimos unha greta para cambiar as cousas.

Jenni acabou denunciando. Até que punto é importante isto?
É importante, pero tamén o entendería si non o fixo. Convén fuxir do debate xurídico, porque máis aló da vía da sanción, é a resposta social, institucional e asociativa.

Hai quen cuestionou a súa denuncia porque a celebrou, porque Eivissa se foi
de vacacións… A resposta ante un ataque non deberiamos xulgar. Pero si, o patriarcado segue lanzando bombas contra as mulleres para menosprezar a nosa dignidade e credibilidade.

A denuncia dos futbolistas chicos foi tímida até agora.
Foi unha vergoña e, ao mesmo tempo, esta escasa resposta é reflexo dun grave problema que padece a nosa sociedade; os homes non senten interpelados. Este é o gran reto: que os homes entendan que a violencia machista ha xerado masculinidades heteropatriarcales e normativas. A historia das mulleres estivo reprimida co silencio imposto polo patriarcado. Ese silencio prodúcese para roubar as nosas voces, porque si non somos cribles non temos a posibilidade de ocupar o espazo. E non podemos esquecer que ante unha violencia machista o silencio reforza ao agresor.

Ensinounos Rubiales algo?
Claro, habemos visto que loitar contra as violencias machistas é posible e temos a oportunidade de construír unha alternativa á sociedade patriarcal.

O feminismo como salvavidas

"O feminismo salvoume a vida e tamén me permitiu comprender algúns das pasaxes que vivín na miña vida por ser moza ou muller. Grazas ao feminismo identifiquei moitas inxustizas e violencia vividas. Non só os sufridos por min, senón tamén os sufridos polas mulleres que me rodean e que loitaban no mundo dos homes: a miña nai, a miña avoa e tantos amigos. Máis aló deste proceso de identificación, o feminismo foi tamén unha fonte de navegación para min, e fíxome entender que é posible loitar contra o patriarcado e construír unha alternativa feminista".