Os seres humanos temos a capacidade de aprender por nós mesmos, parece que esta é unha das causas do éxito da nosa especie. Parece que esta capacidade, aprender en por si, téñeno as intelixencias artificiais. Xunto a esta capacidade, parece que as intelixencias artificiais tamén recibiron algúns erros da nosa aprendizaxe. Eu polo menos teño ese problema, moitas veces saco unha conclusión con pouca información, busco un atallo. A este respecto lin en Quanta Magazin o exemplo que pon Anil ananthaswamy no seu artigo: “Algunhas intelixencias artificiais han demostrado que un animal que está sobre a herba é unha vaca, cando aprenderon por si mesmos”. É dicir, deseñadas para facer o menor esforzo, entenderon a realidade de forma falsa.

E deime conta de que no proceso de aprendizaxe hai unha cousa que nos diferencia das intelixencias artificiais: as vivencias.

Dalgunha maneira, paréceme que a maneira en que as intelixencias artificiais aprenden está lonxe (de momento) da complexidade que ten unha vivencia. As intelixencias artificiais están en caixas pechas ás que lles falta (de momento) vento, cheiro, movemento, son, mirada, contacto, etc. A vivencia é estar no campo, ver ao animal, tocalo, relacionarse con el… A abstracción desaparece coa vivencia, a nosa forma de aprender é máis rica e precisa relacionada co noso corpo vivo. Mentres tanto, unha intelixencia artificial, polo menos na actualidade, está a ter unha pequena experiencia de vaca.

Con esta reflexión, o que me vén á cabeza é achegar aos nosos nenos e mozos unha educación vivencial que vincule os seus corpos vivos ás realidades locais, que lles permita poder empoderarse e comprender e influír mellor nos seus feitos e necesidades. Nada novo, pero aínda eficaz. Si utilizamos unha educación sen experiencia, achegaremos aos nosos nenos e mozos ao nivel de adestramento dunha intelixencia artificial.