Cando me preguntan polos cómics que máis me gustan non sei que responder. Non teño autores fetiches. A razón é lamentable: a maioría das veces, despois de ler un cómic –ou unha novela– esquéceme de quen é o autor, como puiden confirmar con Pegada Falsa, cando empecei a ler por segunda vez para escribir este texto. “A ver de quen era? Bruno Duhamel. Sóame o nome, e estas ilustracións, que antes vin similares, esta ampla gama de cores, estas belas vistas panorámicas do Gran Canón iluminado polo atardecer...”. Lin en Wikipedia que a editorial Harriet –quen si non!– ten varios cómics do autor francés traducidos ao euskera –traducidos por Mel Angel Elustondo–, e deime conta de que teño un deles gardado en casa: Regreso, situado nunha illa volcánica que podería ser Lanzarote.
As falsas pegadas protagonizan o moderno western Frank Paterson. Durante quince anos xogou o papel de Johnson marshall nun espectáculo do oeste americano, pero acabou tomando o traballo en serio: sacou a súa arma ante un turista e agora está en paro. Os seus antigos compañeiros, como agasallo de despedida, pagan unha viaxe organizada aos escenarios icónicos do Vello Oeste. Un grupo colorista que viaxa para pór no punto de mira de Duhamel o turismo de masas, a atracción por armas, os prexuízos raciais e sexuais, o destino dos indios de reservas, a tendencia a converter personaxes históricos en mitos... Coa primeira parada do autobús romperá a harmonía entre eles, os comentarios a un ex marine e as explicacións históricas concretas de Frank que evidenciarán o descoñecemento dos demais. A personalidade dos personaxes sería unha escusa perfecta para debuxar unha historia humorística, pero Duhamel foi por outro camiño, aínda que o toque satírico salpica todo o cómic nos lectores que farán pequenas risas. Non sabemos si as Pegadas falsas son unha homenaxe ao xénero western ou unha desmitificación. Ambos, probablemente.
Que é o mito e que realidade, que sucedeu realmente e que falsa pegada, o xogo do cómic francés, centrado na viaxe interior de Frank, vai tomar unha dirección insospeitada baixo o efecto das sustancias alucinantes que un indio tiña ao seu alcance.
Cando me pregunto polos debuxantes que máis me gustan, xa sei cal é a miña resposta.