Esas “puf, ze beroa” da semana pasada eran existencialistas, as aienias enviadas de fondo a longo prazo, creadas pola inercia insosteible da permanencia (non a nosa propia duración individual, senón a da especie). No clima máis frío dun planetario, este alucinante, tan perturbador como a morte da grandeza do universo, pensou que talvez, ouza, non pase nada para tanto, aínda que desaparezan algunhas especies da Terra, algúns, todos.

Os máis ricos do mundo danse conta diso e independizáronse hai tempo de todo aquilo que non pode comprender e pode pór obstáculos. Tamén durante a pandemia vimos que son capaces de vivir ben sen mesturarse con pequenos contaminantes. Compran partes do mundo limpas e fermosas, móvense soas polo mundo, teñen unha nación sen fronteiras cun destino exclusivo.

E nós, mentres tanto, puxéronnos a repartir o lixo, dinnos o útil que é o noso gran de area, somos capaces de enfadarnos entre nós non pola destrución de Coca-Cola, tan consumida, no noso camiño de man, senón por non tirar a lata ao recipiente amarelo. Exceso de rega do xardín ou horta. Somos a paz dos adiñeirados.

Eses ricos non son egoístas, evidentemente son cosmolóxicos. De camiño do planetario de San Sebastián aos hospitais, o neno dáse conta de “bitu, ze pistinak!”; un, dous, tres… Que lles importan os peixes dun regato de Zubieta, a saúde dos pequenos contaminantes, que o lixo de Zaldibar convértase nun home... “Imos algunha vez a estas pistinas, mamá?”. Saíronme palabras que non debería ouvir ao negarme, explicacións cheas de clase egoísta que non entende. Tamén os cosmolóxicos, porque, aínda que todos parecemos un punto borrable dos seus jet privados, todos somos seres únicos, únicos, irrepetibles. E si non somos os primeiros en nada, non empezamos a ser só na orde de desaparecer.