Cando buxán unha casa sempre quedan cancións, amigos que che aconsellan saír de casa ou que che din que o mellor é quedarche coa casa, anuncios en axencias de pisos, citas médicas, idiomas desaparecidos. Cando queres a alguén, creas un idioma que utilizas só con el. Esta linguaxe morre cando a relación se interrompe. Deixamos a nosa vida, os nosos anacos, en xente que non volveremos ver. Por iso vivir é perder a quen nos queren e volver buscalos, en definitiva. Porque cando nos queren sentimos máis fortes que cando estamos fortes, si queres. Pero a choiva chega por sorpresa, como persoas interesantes da vida. E non se pode facer para cortar a choiva. Como sexa, non se pode facer nada para parar o que decidiu que lle abandonará. E se cadra atráenos o que nos abandona, ou o que pensa facer, pero os que nos quedan connosco, decididos ou non, son as nosas próteses: ráscannos, desbástennos ás veces, pero sen elas non poderiamos vivir.