Fun feminista solitaria até os 22 anos. Só fun á manifestación do 8 de marzo. As primeiras obras feministas que lin eran as procedentes do andel das noivas do meu pai. Cando terminei os meus estudos de xornalismo e creei un blog, descubrín a blogosfera feminista de Euskal Herria, e ese foi o meu acceso ao movemento. O blog de Medeak chamou especialmente a miña atención, porque o seu discurso radical, a súa estética rupturista e a súa actitude pracenteira resultáronme moi atractivas. En 2008 fascinoume o taller de drag king que se impartiu nas Xornadas Feministas de Euskal Herria que se celebraron en Portugalete, e ese ano tamén participei no FeminismoPornoPunk celebrado en Arteleku.

Alí coñecín á escritora Itziar Ziga, Paul B. O pensador Prezado e Diana J. A performer Torres, e cos seus libros completei a miña biblioteca feminista. Estes referentes influíron no meu pensamento, entre outras cousas, no debate da prostitución e o porno. Aprender que o xénero é unha performance axudoume a desmontar a feminidade normativa. Ao mesmo tempo, animáronme a dar os pasos necesarios para liberarme da heteronorma, explorar os meus anhelos lésbicos e converterme en vollera política.

Naquela época militaba en SOS Racismo de Bizkaia e cos meus compañeiros fomos ás Xornadas Feministas do Estado Español que se celebraron en Granada en 2009. Alí grupos e particulares (incluíndo Medeak, Itziar Ziga, MDMA, Garaipen, EHGAM, Aitzole Araneta, 7menos 20 e Bizigay) presentaron o proxecto “Manifesto para a insurrección transfeminista” (“Manifesto para a rebelión transfeminista”). Reivindicou a alianza entre suxeitos políticos fóra da muller singular: bolleras, transas, inmigrantes, mulleres con pano, traballadores sexuais, etc. O transfeminismo combinou o movemento kuir, o feminismo e o antiracismo e fun unindo.

Diría que as nosas autobiografías feministas teñen un punto de arbitrariedade. Si chegase ao feminismo tres anos antes, quizá a miña escola fose Euskal Herriko Bilgune Feminista, e cinco anos despois FeminstAlde. Quizais o meu pensamento fóra moi diferente si atreveume a tocar a porta da Asemblea de Mulleres de Bizkaia ou tivese a oportunidade de asistir a un congreso sobre feminismo marxista.

Por iso non entendo o enfrontamento entre correntes. E me entristece profundamente que ultimamente se utiliza o cuir en desuso, non só nos medios de comunicación e foros da dereita, senón tamén na boca das feministas transfobas excluíntes. Fronte á parodia do invento intelectual neoliberal inexplicable, quixese subliñar que a resistencia xerada desde as marxes do sistema é antipatriarcal e anticapitalista.

No libro Os exercicios de xénero, Amaia Alvarez Uria lembra que queer pasou de ser un insulto en inglés a gais e lesbianas (raramente) a ser rescatada por quen non son sexualmente normativos. “De aquí xurdiu o que se coñece como teoría queer, cultura ou movemento, un espazo político para denunciar a heteronormatividad, unha iniciativa a favor das identidades transgresoras”. Segundo o artista Coco Riot, os cuirs “son unha intromisión entre quen fracasamos ao tentar ser normais, é dicir, entre quen estamos disciplinados a unha norma asasina”.

Kuirra é un orgullo, e eu síntome orgulloso de chegar ao feminismo desde o quir.