O cansazo da enfermeira precaria que realiza gardas de 24 horas é claro e comprensible. Tamén, como non podía ser doutra maneira, o esgotamento da quelly explotada que limpa sucesivamente as habitacións dos hoteis. A unidade de rider autónoma que se ve obrigada a pedalear durante medio día é, evidentemente, indiscutible. Pero, que pasa si pasamos todo o día sentado, por exemplo diante do computador, nunha oficina, despois do día e volvendo á cama, pero levantándose da cama, sen ganas, con quen vive sen nada? Cres que non facer nada para cansarche e canso? A muller narrativa de Chantal Akerman di: “Son unha persoa esgotada”, e non é enfermeira, nin kelly, nin rider. É só unha persoa máis cansa da vida.

Fatígaa sempre estivo entre nós, de acordo, é algo que está no centro do ser humano. De feito, sería unha das limitacións do ser humano, como é a enfermidade, a vellez, a morte. Pero a percepción do cansazo non foi a mesma en todas as épocas. Si recentemente asociábase o cansazo ao traballo físico, nos últimos tempos produciuse un incremento desmesurado doutro cansazo, máis silencioso, máis invisible. Estendeuse do traballo ao fogar, desde o lecer aos comportamentos cotiáns, evidenciando as nosas debilidades, vulnerabilidade. Até converterse nunha forma de estar no mundo. A época na que vivimos caracterízase por unha enorme fatiga. As carencias, os obstáculos, os fracasos, nunca fomos tan motivadores como hoxe para estar cansos. Georges Vigarello: o cansazo, a posibilidade de elixir, ou o soño de poder elixir, sobe na mesma medida en que foi crecendo a autonomía do home, esgótanos; un pouco contradi as contradicións entre outro Georges, Perec, a parella da novela Cousas, o que lles gustaría vivir e o cotián que viven. Ser un cánsanos. Digamos claramente: dificilmente soportámonos. Pero temos que aprender a convivir con el. Negociando coas nosas fronteiras. En resumo, aceptando fatígaa.